Mam na imię nie mam recenzja



"Nikt nie opowiada o dzikości ludzi lepiej niż ona", tak o autorce tego zbioru opowiadań, utkanego z problemów i smutków codzienności pisze Dorota Kotas, a po jego przeczytaniu trudno mi z tym polemizować.

Autorka przez tę dzikość, jak przez soczewkę, spogląda na ludzi i na ich rodzinne życie, na ich poszukiwanie miłości i akceptacji, na ojca, który krzywdzi i matkę, która tego nie zauważa, i na dzieci, na ich samotność, brak bliskości, brak zrozumienia, brak opieki...

Najbardziej potrafią skrzywdzić Nas nasi bliscy, bo to od nich powinniśmy oczekiwać wsparcia, to oni powinni przyjść z pomocą, to oni powinni być i kochać bezapelacyjnie, to oni powinni chronić, a gdy już na etapie doświadczeń dziecięcych ten świat zostaje spaczony, to jakie ma być to dalsze życie?
Czy będzie samotne i niespełnione w obawie przed widmem tyrana i przemocy domowej?
Czy będzie wieczną ucieczką przed kimś lub przed czymś, a może wręcz przeciwnie, po latach złych doświadczeń będzie poszukiwaniem miłości i bliskości?
W która stronę pchać będzie to wiszące nad nim widmo?

Człowiek to dziwna istota jest. Często postrzega rzeczywistość podwójnie, co doprowadza do rodzącego się w nim konfliktu, a ten z kolei do bólu i cierpienia. Otrzymując razy nie dostrzega jedynie złej strony tego czynu, nie potrafi jednoznacznie powiedzieć STOP! NIE! bo przed oczami staje mu wizja tego, co się stanie, gdy to zrobi, i nie jest to jedynie wizja uwolnienia się od tyrani. To jest strach przed niewiadomym, który powstrzymuje i każe znosić kolejne razy. Człowiek to dziwna istota jest...

W zależności od doświadczeń życiowych poszczególne wątki angażują w różnym stopniu, jednak z każdej historii uderza autentyczność mimo, że są to opowiadania fikcyjne, to tak prawdziwe, że potrafią wstrząsnąć, szczególnie, że dotyczą dzieci, tych nieszczęśliwych i bitych, tych molestowanych i dręczonych psychicznie, które niestety często powielają błędy swoich rodziców.

Zdecydowanie będę czytać wcześniejszy zbiór opowiadań Autorki.

Polecam!