Jasny słoneczny poranek recenzja

Książka-kolaż, składająca się z wielu luźnych elementów, ale i kilku konkretnych historii, chaotyczna, wstrząsająca. Nie dbająca o interpunkcję, przez co niechlujna, ale nabuzowana emocjami, autentyczna. Odkreślona jednym, stałym i kluczowym mianownikiem - miastem, które przyciąga, ale i niszczy, łudzi, mami, odziera ze złudzeń, karmi, deprawuje, głodzi, pochłania. Los Angeles - światowa stolica kinematografii, miasto niespełnionych marzeń, amerykański sen milionów kobiet i mężczyzn. Umiłowane przez klęski żywiołowe, pełne absurdów, zanieczyszczeń, skrajności. A pośród tej nieskończonej plątaniny, miejskiej dziczy, pulsującej gęstwiny, oni - nasi bohaterowie. Wyrwani z odmiennych światów, ale z jednego miasta.

Maddie i Dylan - para zakochanych nastolatków, która postanawia odmienić swoje życie decydując się na ucieczkę z domu.
Staruszek Joe - bezdomny miłośnik taniego wina, uparcie wpatrujący się każdego dnia w błękit nieba i czekający na odpowiedzi, które nie nadchodzą.
Esperanza - z pochodzenia Meksykanka o udach zbyt dużych, by pozwoliły jej na szczęście.
i wreszcie...
Amberton Parker - zepsuty do szpiku kości, homoseksualny hedonista - gwiazdor filmowy.

Każda z tych osób marzy, pragnie, śni i pożąda szczęścia. Próbuje przetrwać w otaczającej ją rzeczywistości, toczy nieustanną walkę z każdym nowym wschodem słońca, niepohamowaną żądzą, problemami finansowymi, własnymi słabościami. I każda z tych osób ponosi klęskę, bo jasny, słoneczny poranek, tak naprawdę jest w smaku gorzki i rzuca na kolana. Bez wyjątku.

Trudno o tej książce pisać, ją trzeba przeczytać, zanurzyć się w niej i dać sobą wstrząsnąć, samemu paść na kolana. Pozwolić, by odarła nas ze złudzeń, targnęła naszymi emocjami i na moment zawładnęła każdą naszą myślą. Jedna z najlepszym, jakie czytałam w tym roku. Naprawdę warto ją poznać.