O czym mówię, kiedy mówię o bieganiu recenzja

Jak zapewnia nas wydawca „Świat Murakamiego (…) jest nade wszystko odkrywczy - zarówno dla tych, którzy biegają i nie czytają książek, jak i dla tych, którzy czytają i nie biegają.” Nie wiem, do której z tych kategorii się zaliczam. Jeżeli już muszę wybierać, to chyba do drugiej – odsetek czasu poświęcony lekturze książek będzie o wiele wyższy niż bieganiu. Czego bym jednak nie robił, świat stworzony przez pisarza jest jak najbardziej odkrywczy.
Sięgając po tę pozycję nie chciałem czytać opisów i recenzji. Z premedytacją nie przeczytałem fragmentów w gazecie. Bałem się, że Murakami znowu napisał nierealne historie z egzaltowanymi postaciami i fantastycznymi wydarzeniami. Dopiero mając książkę w ręku zauważyłem niepozorny dopisek „pamiętnik” na zjawiskowej okładce i odetchnąłem z ulgą. Zupełnie inny styl!
W nieco autobiograficznej książce pisarz opisuje swoją przygodę z bieganiem. Najwięcej uwagi poświęca liczącym się na całym świecie zawodom, takim jak długie i wyczerpujące półmaratony, maratony, ultra maratony i triatlony. Jego opisy są fascynujące. Murakami znakomicie oddaje emocje towarzyszące sportowcom-amatorom i klimat rywalizacji. Przy okazji dowiadujemy się o początkach własnego biznesu – chodzi o prowadzony przez pisarza jazzowy bar w Tokio. Niezapomniany jest również fragment o tym, co skłoniło go do pisarstwa; jak się dowiadujemy natchnienie spłynęło podczas oglądania meczu baseballowym. Nic, tylko chodzić na mecze!
Wśród stronic zapełnionych wspomnieniami przeczytamy też o refleksjach dotyczących swoich powieści, przebiegu kariery pisarskiej i pisania w ogóle. Murakami pokazuje nam, w jaki sposób pisanie i bieganie są ze sobą połączone.
Miłą niespodzianką jest kilka, dodanych przez Murakamiego , zdjęć z zawodów, potwierdzających jego osiągnięcia.
Książka ta podobała mi się, gdyż pisarz nie sięgał jak dotąd do tego gatunku, w którym wypada naprawdę dobrze. Innymi powodem jest sympatia odczuwana do samej osoby autora, który jak się okazuje – w paru względach przypomina mnie. Jest mi bliski, chociażby w kwestii niechęci do sportów zespołowych na rzecz indywidualnych zmagań się z samym sobą. Tak jak ja nie przepada za mięsem i nie nudzi się we własnym towarzystwie.
Jeżeli założyć, że bez biegania nie będzie pisał, możemy być pewni, że pisać będzie. Stale bowiem wyznacza sobie coraz to nowsze cele, do których realizacji nieustannie dąży.
Biegnij, Haruki! Do mety jeszcze daleko…