Nazywam się cukinia recenzja

Ikar, dziewięciolatek zwany przez wszystkich Cukinią, od kiedy pamięta chciał zabić niebo, bo jego tata chodził z głową w chmurach, a potem odszedł z „jakąś gęsią”, aby na koniec pójść do nieba, o czym niezmiernie przypomina Cukinii jego matka alkoholiczka.

Kiedy Cukinia znajduje rewolwer w rzeczach swojej matki, próbuje wcielić swój zamiar w czyn. Idzie na podwórko zabić to wstrętne niebo, które zabiera nam tych, których nie jesteśmy gotowi mu oddać. Zamiast nieba zabija jednak matkę. Nie bardzo zdaje sobie sprawę z tego, co tak naprawdę się wydarzyło. Nie odczuwa za bardzo jej braku, bo przecież i tak nie była ona obecna w jego życiu, wiecznie przed telewizorem, z nieodłączną butelką.

Cukinia trafia do domu dziecka, gdzie po raz pierwszy ma szansę na przyjaźń, a nawet miłość, gdzie ktoś się o niego troszczy i poświęca mu swój czas. Nigdy wcześniej nie miał kolegów, z nikim się nie bawił, nikt go nie kochał. W tym domu poznaje, czym może być rodzina. Wszystkie dzieci, mocno okaleczone przez los, trzymają się razem, razem dorastają, kształtują się ich charaktery. Poznajemy wielu z nich, ich historie są wstrząsające. Opowiedziane przez dziewięciolatka i z jego punktu widzenia, są w odbiorze nawet zabawne. Nieznajomość świata dorosłych, okrucieństwa, do jakiego są oni zdolni, dziecięca naiwność w tłumaczeniu świata sprawia, że te straszne historie odbiera się trochę lżej. Nie są one podane dosłownie, my dorośli, czytający tę książkę będziemy jednak dokładnie wiedzieć, o czym mówią dzieci, mimo że one same nie zawsze zdają sobie sprawę z krzywdy, która je spotkała.

„Nazywam się Cukinia” to książka, którą każdy dorosły powinien przeczytać i przypomnieć sobie, w jaki sposób świat odbierają dzieci. To książka ważna, i chociaż będą Wami targały straszliwe emocje, to będziecie się również uśmiechać, będzie Wam ciepło na duszy, czasami zaśmiejecie się w głos. Chociażby czytając to:

„Bardzo starzy ludzie są podobni do dzieci, tylko mają więcej lat i wieczorem wkładają swoje zęby do szklanki z wodą. Robią tyle samo głupstw co my i tak jak my mają kłopoty z jedzeniem”.

I to, jakże prawdziwe:

„Czasami trzeba by potrząsnąć dorosłymi, żeby obudzić dziecko, które w nich śpi. Jak na nich patrzę, to wcale nie mam ochoty dorastać”.

Bardzo, bardzo chciałabym, żebyście tę książkę przeczytali. Ze mną ta historia zostanie na długo. Ja o Cukinii tak szybko nie zapomnę.

Na podstawie książki powstał film "Nazywam się Cukinia" i zdobył Cezara za najlepszy film animowany i najlepszą adaptację, był także nominowany do Oscara za najlepszy film animowany. Zamierzam go obejrzeć.