Nazywam się cukinia

Poruszająca, zadziwiająca, irytująca, pełna uczuć,
Narratorem jest 9-latek – Cukinia, który na skutek przeciwności losu i własnych działań spędza swoje młode lata w domu dziecka. Trudno było przyzwyczaić się do tej narracji, pełnej różnorodnych uczuć. Przerażają – dobrze, że matka umarła – uda mi się zobaczyć morze, opowieści, co się działo w domach innych podopiecznych (pedofilia, znęcanie się nad dziećmi). To wszystko trzeba wyczytać ze słów 9-latka, który pewnych rzeczy nie rozumie, z innymi się nie zgadza, z jednej strony nie rozumie postępowania dorosłych, z drugiej potrzebuje miłości. W usta Cukinii autor wtłoczył tyle emocji, doświadczeń innych dzieci, że całość należy czytać powoli, bo niektóre uczucia wypływają po czasie. Ogromnym plusem są pozostałe postacie, różnorodne, które ukazują, jakie problemy mają dzieci, opuszczone, w wieku, w którym powinny się bawić, mają większe problemy niż mu rodzice. Mimo początku, im dalej tym moje uczucia były bliżej chusteczek – teraz jest absolutnym numer 1 2018 roku.