Norwegian Wood recenzja

Norwegian Wood było moim drugim podejściem do twórczości Haruki Murakamiego. Drugim bardzo udanym, zresztą. Sposób, w jaki pisarz prowadzi narrację przyciąga, a świat przez niego wykreowany hipnotyzuje i wciąga czytelnika ‘do środka’. Spacerując niespiesznie po kolejnych kartach powieści miałam wrażenie, że czas się zatrzymał, a mój świat przestał mieć znaczenie. Istniało dla mnie tylko to, co zrodziło się w głowie Murakamiego, który dołączył już do grona moich pisarskich ulubieńców.

Norwegian Wood to opowieść o dojrzewaniu, o poznawaniu samego siebie, o miłości, seksie, śmierci i samotności. Zdaję sobie sprawę, że wymienienie tych kilku kwestii jednym tchem jest znacznym uproszczeniem, ale stan zauroczenia tą pozycją powoduje, że nie do końca jestem w stanie porządnie zebrać myśli. Zwłaszcza, że jest to tego typu powieść, w której każdy czytelnik odkrywa coś ważnego tylko dla siebie. I lepiej sięgnąć po nią osobiście i zgłębić po cichu we własnym kącie, niż przyglądać się niezliczonej liczbę recenzji, opisów i wrażeń polekturowych. Przede wszystkim dlatego, że tak naprawdę ciężko ubrać w słowa wszystkie myśli, które się człowiekowi w głowie kłębią...

Muszę jednak szczerze przyznać, że Po zmierzchu zrobiło na mnie większe wrażenie. Po tamtej lekturze czułam się powalona na ziemię i zmiażdżona. Musiałam aż wyjść nocą z domu, żeby ochłonąć i porządnie tę powieść ‘przetrawić’. Nie wiem czy powodem jest to, iż wówczas był to mój pierwszy kontakt z Murakamim, czy może faktycznie Norwegian Wood jest książką zwyczajnie słabszą. Możliwe też, że spodziewałam się po tej powieści nieco więcej przez wzgląd na sam tytuł, jednoznacznie kojarzący się z moimi Beatlesami. Niemniej uważam, że Norwegian Wood to pozycja obowiązkowa i każdy powinien ją przeczytać. Wypływa z niej ogromna mądrość, w którą grzechem byłoby się nie zagłębić...