Jutro 5. Gorączka recenzja

Na początku byłam przekonana że pan Marsden wyczerpał już wszystkie pomysły w częściach 1-3. Ale jednak się myliłam. Książka mnie nie zawiodła.

„Pamiętam, że kiedyś Robyn powiedziała: „Mówienie o sobie może być przejawem egoizmu lub szlachetności.” Gdy zapytałam, co to znaczy, wyjaśniła: „Jeśli nigdy nie mówisz o sobie, o swoich problemach i tak dalej, jesteś egoistką, bo nie dajesz przyjaciołom szasny, by ci pomogli. A jeśli gadasz o sobie bez przerwy, jesteś samolubna i nudna”.”

Jest kilka zbędnych opisów, ale to chyba można wybaczyć autorowi. Przez pierwsze strony książki może się wydawać, że ciągle jest to samo, nie ma nic nowego. Potem się stopniowo rozkręca i muszę przyznać, że teraz pan John się postarał. Cóż, może znowu jest mowa o lotnisku, ale już nie jest tak źle jak w 4 części, która, jak już wspominałam - moim zdaniem była zbędna. Jednak po przeczytaniu piątej części stwierdziłam, że czwórka celowo zniechęca, żeby potem zaskoczyć czytelnika.

No więc Ellie, Lee, Homer, Fi i Kevin dalej przebywają w Piekle, które jest chyba jedynym bezpiecznym miejscem w ich ojczyźnie, czyli Australii. (Piekło naprawdę istnieje. Jest to napisane w epilogu którejś części. Muszę kiedyś sama odwiedzić, jeśli to będzie możliwe.) No i tak sobie siedzą, ale po jakimś czasie nie mogą znieść myśli, że ich rodziny są przetrzymywane, a nawet nie żyją, a oni się ukrywają i są tak jakby "na wakacjach". Postanawiają coś z tym zrobić. Wychodzą z Piekła, wyruszają w podróż, bez żadnego planu czy celu. Ale wiedzą jedno: Na pewno nie poradzą sobie z taką bezczynnością jak dotychczas.. Nie wszystko idzie po ich myśli, wpadają w kłopoty.. Ale nie mają zamiaru uciekać, tylko coś zdziałać. I to za wszelką cenę.

„Nienawidziłam leżeć bezczynnie. Normalnie zawsze szukam czegoś, czym można by się zająć. Nie jestem zbyt cierpliwa. Podobały mi się tylko te chwile, kiedy przychodził Homer, kładł się na drugim łóżku i rozmawialiśmy o tym, co moglibyśmy zrobić, co moglibyśmy zaatakować, jakie cele znaleźć.”

Ta część to na pewno więcej przemyśleń. Nasi bohaterowie dorastają. Myślę, że o to właśnie chodziło autorowi. Żebyśmy zauważyli, jak bardzo się zmienili, jakie zmiany w nich zachodzą. W tej książce również nie ma miejsca na nudę, ale na miłość?
Czemu nie. :D

Chciałam przywalić Lee, gdy się dowiedziałam, co zrobił swoim przyjaciołom. Poważnie, chciałam wejść do książki i go z całej siły kopnąć w tyłek, no może w inne miejsce, ale w każdym razie chciałam mu coś zrobić.

Co planują nasi bohaterowie?
Co zrobił Lee?
Czy przeżyją?

Koniecznie przeczytajcie sami.
A ci, którzy nie zaczęli tej serii - powinni to zrobić.
Uwierzcie, naprawdę warto :)