Jeszcze o Paddingtonie recenzja

Mięciutkie, przyjemne i kojące jak dotyk ukochanego pluszowego misia. A do tego rozgrzewające jak ciepłe kakao i pełne słodyczy, jak tosty z marmoladą – takie są opowieści o perypetiach jednego z najsympatyczniejszych niedźwiadków dziecięcej literatury. Paddington, bo o nim mowa, wiedzie szczęśliwe życie wśród angielskiej rodziny, każdego dnia odkrywając nowe zaskakujące rzeczy.

W tomie zatytułowanym „Jeszcze o Paddingtonie” ten pełen uroku, nieco niesforny i nadzwyczaj zapalony do pomocy i samodzielności niedźwiadek usiłuje wykonać fotografię rodzinie Brownów (z ciekawym skutkiem), robi remont swojego pokoju (z opłakanym skutkiem, który mimo wszystko dobrze się kończy), przeprowadza śledztwo w sprawie zaginionego kabaczka (ambitne, choć czy skuteczne?) oraz organizuje najpiękniejsze obchody Dnia Guya Fawkensa (wystrzałowe!). Ponadto Paddington poznaje śnieg i śnieżne rozrywki, które niestety srodze odchorowuje, jednak przez Bożym Narodzeniem dochodzi do siebie i udaje się na świąteczne zakupy… Jednego możecie być pewni, z tym misiem nie sposób się nudzić!

Opowieści te zrodziły się w umyśle Michaela Bonda ponad 60 lat temu. Są one idealnym przykładem na to, że dobra literatura nigdy nie traci na swej aktualności i może bawić wiele pokoleń.

Zachwyca mnie w tej książce lekkość narracji, subtelność humoru i uniwersalność opowieści. Dla wielu mogą to być po prostu przyjemne historie do czytania na dobranoc, ale wnikliwi dostrzegą w nich wartościowe treści skupiające się na akceptacji, wyrozumiałości, dziecięcej dociekliwości i potrzebie samodzielności. W poczynaniach Paddingtona można dostrzec wiele analogii do dzieci i ich spojrzenia na świat. Dla dzieci tak, jak dla niedźwiadka życie jest pasmem zaskoczeń i nowości, które są eksplorować.

Wielkie słowa uznania należą się Aleksandrze Kamińskiej, która włożyła serce w tłumaczenie sprawiając, że książka w odbiorze jest niesamowicie przyjemna, ciepła i subtelna. Udało jej się oddać w niej nieśpieszną, angielską aurę, która dodaje całości autentyczności.

Żal jedynie, że szkiców ilustrujących opowieści jest tak niewiele, jakby Peggy Fortnum skąpiła czytelnikom nieco swojego talentu.

Seria książek o Paddingtonie w nowej odsłonie ukazuje się nakładem wydawnictwa ZnakEmotikon. Warto uzupełnić o nie swoje biblioteczki.
Recenzja powstała dzięki uprzejmości Nakanapie.pl w ramach Klubu Recenzenta