Nieposkromiona recenzja

W Domu Nocy Zoey już nie czuje się tak jak dawniej. Przyjaciele się od niej odwrócili, nie ma na kim polegać, a jedyną osobą, z którą może porozmawiać jest Afrodyta. Doświadczenie z Lorenem, a przy okazji i rozstanie z Erikiem oraz Heathem, powoduje, że w szkole jest zupełnie samotna. Tymczasem Neferet planuje walkę z ludźmi. Pragnie się na nich zemścić za śmierć swojego kochanka Lorena oraz jednej z nauczycielek Domu Nocy, pani Nolan. Zoey stara się powstrzymać kapłankę, a najmniej się tego spodziewając, z pomocą rusza jej Afrodyta, która coraz to bardziej zbliża się do dziewczyny. Wzajemne wsparcie powoduje, że dziewczyny stają się bliskimi koleżankami, a z czasem nawet i przyjaciółkami. Razem odkrywają straszne i coraz to gorsze tajemnice Neferet.

Pierwsza część seria była dla mnie koszmarna, ale sama fabuła bardzo mnie zainteresowała, dlatego postanowiłam sobie, że dotrwam do ostatniego tomu Domu Nocy. Zadowalający jest również fakt, że każda kolejna część podnosi poziom całej serii. Jak było w przypadku "Nieposkromionej"?

Może najpierw zacznę od minusów. Niestety, ale powtarzają się one z poprzednich części. Nadal totalnie wieje sztucznością co do reakcji i zachowań bohaterów. W wielu przypadkach są one po prostu komiczne, a czasami nawet i żałosne, co nie sprzyja w czytaniu ważnego wątku. Kolejna sprawa to wywyższanie i słodzenie głównej bohaterki. Z tym to już kompletnie autorki przesadzają. Wszystko co chce Zoey, ma od kiwnięcia małym palcem, ten kto jej się podoba zawsze później zakochuje się w niej. Halo! W życiu zawsze spotykamy na naszej drodze jakieś przeszkody i musimy się z nimi zmierzyć. W tej książce wszystko jest uproszczone i ułatwione specjalnie, aby nasze główne postacie zbytnio sobie rączek brudzić nie musiały. Jednak na koniec zostawiłam najlepsze, co mnie od początku serii rozwalało. Doszłam do wniosku, że gdybym żyła w Domu Nocy byłabym nieśmiertelna. Nie wiem już ile osób powinno umrzeć na samym początku, a jednak autorki ciągle zmieniają bieg ich wydarzeń. Tak mnie to denerwuje. Może troszkę zdecydowania i ograniczenie możliwości zmartwychwstania? Na pewno fabule zrobiłoby to o wiele lepiej.

Teraz przejdźmy do plusów. Bardzo spodobał mi się rozwój akcji. Z części na część robi się coraz ciekawiej, aż mam ochotę sięgnąć po następny tom. Nie powiem. Końcówka trzymała w napięciu i mnie pozytywnie zaskoczyła. Zaczęłam lubić Afrodytę. W tej części przeistacza się z negatywnej na pozytywną postać. Zaczynamy dostrzegać jej prawdziwe ja oraz charakter, który był schowany za maską chamstwa i wredności.

Mimo większej ilości minusów i tak "Nieposkromiona" bardzo mi się spodobała i uważam, że jest to najlepsza część z tych które dotychczas czytałam. Na tej nie poprzestanę i mam tylko nadzieję, że będę miała okazję przeczytać kolejne tomy. Polecam głównie nastolatkom, ponieważ nie jestem do końca pewna czy starszym czytelnikom przypadnie do gustu, wątpię ale warto spróbować;)