Niewdzięczna pamięć recenzja

„Niewdzięczna pamięć” Bernlefa to książka niezwykła. Niesamowicie smutna, przejmująca, głęboka. Jest to historia początku końca, pełnych niepokoju spokojnych lat życia emeryckiego, wielkiej miłości przepełnionej osamotnieniem i niezrozumieniem. To los człowieka, który ma zarazem słodki i gorzki smak. Gorycz i słodycz nieustannie się mieszają, pozostawiając po sobie dziwny, trudny do opisania posmak…
Wszystko zaczyna się normalnie, tak zwyczajnie, iż mogłoby to spotkać każdego i też nie spodziewałby się, że coś się zmieniło. Marteen Klein tego dnia czuł się po prostu zmęczony, senny. Później pojawiły się bóle i zawroty głowy, krótkotrwałe zaniki pamięci. Cóż – starość… jednakże, gdy Marteen wychodzi do pracy, choć od lat jest na zasłużonej emeryturze i przestaje rozpoznawać własną żonę, ona rozpoczyna nierówną walkę o swojego ukochanego… Jest to opowieść o sile ludzkiej miłości, tej prawdziwej – „…oraz, że Cię nie opuszczę aż do śmierci…” – nabiera realnego wymiaru.
Vera, żona Marteena była z nim przez wiele lat, w chwilach trudnych i tych pięknych. Zawsze mogła na niego liczyć. Przeżyli razem tyle chwil… wspaniałych chwil, które przetrwały jako wspaniałe wspomnienia… teraz te wspomnienia ulatniają się, a w umyśle ukochanego męża pozostaje jedynie pustka i ogromna samotność, strach, niepewność… Jak można mu pomóc, gdy własna żona staje się obcą osobą, gdy traci kontakt ze światem rzeczywistym, odpływa, nieustannie i nieodwracalnie oddala się…
Książka nie należy do prostych. Czyta się ją powoli, trudno. Pełna jest urywanych myśli, niespójności, wielokropków. Narratorem jest sam bohater – chory na demencję starczą Marteen, który dzień po dniu opisuje to, co się z nim dzieje. Powieść ta ma ogromną siłę rażenia, porusza do głębi, nei pozwala zapomnieć… Jest niejako ostrzeżeniem dla wszystkich – uważaj to może się przytrafić również tobie…
Mnie osobiście przeraziła… po co nam wspaniałe życie, gdy u jego kresu wszystko osnuje mgła zapomnienia i wszystkie wspomnienia prysną jak mydlane bańki… Jak dotrzymać obietnicy, że nie zapomni się do końca życia, że będzie się kochać, aż po grób…
Ta książka to swoiste wołanie, prośba o uwagę, o zaprzestanie nagminnego ignorowania osób w podeszłym wieku, o pochylenie się nad ich trudnym losem i podanie pomocnej ręki. Nie bądźmy egoistami zatopionymi w kulcie młodości, bo ona szybko przeminie…