Dzieci ziemi i nieba recenzja

„Żyjemy wśród tajemnic. Nie wolno nam sobie wyobrażać, że rozumiemy wszystko, co wiemy o świecie.” To ostatnie zdanie powieści „Dzieci ziemi i nieba” świetnie oddaje klimat tej niezwykłej prozy. Udała się autorowi rzecz niebywała. Napisać powieść fantastyczną, która połączyła wątki prawdziwej historii w sposób kunsztowny, intrygujący i niebanalny. Miłośnicy historii szybko pokojarzą fakty.

Mamy tu alternatywną wersję piętnasto- i szesnastowiecznych konfliktów w basenie Morza Śródziemnego. W moim odczuciu opisane piękniej, niż w niejednej książce historycznej. Skojarzenia z Wenecją (Serenissima Repubblica di Venezia) i Imperium Osmańskim ich burzliwymi relacjami są jak najbardziej uprawnione. W powieści gęsto od takich tropów. Między wierszami wspomina się między innymi upadek Konstantynopola, a jedno z miast bardzo przypomina Pragę. Amatorzy historycznych smaczków, powinni się zainteresować .

Świat stworzony przez Kaya jest takim, w który da się uwierzyć. Ma solidną konstrukcję, jest głęboko przemyślany na wielu płaszczyznach. Autor zabiera nas w podróż do prawdziwego świata. Zamieszkujące go narody są obarczone swoją i cudzą przeszłością, niejednokrotnie trudną i krzywdzącą, a sztuka i religia przenikają się , czerpiąc z siebie nawzajem. Skomplikowana mozaika, pięknie łącząca trudną historię. Atmosfera portowych miast i wielokulturowość dworów nie jest przekombinowana i stanowi doskonałe tło dla dziejącej się akcji. Co ważne, nie przytłacza bohaterów. Ich kreacja także zasługuje na uznanie.

Mamy tu dziewczynę z pirackiego miasteczka, niezwykle utalentowaną łuczniczkę, która realizuje własną misję i pragnie pomścić swoją rodzinę. Poznajemy ją w chwili, gdy musi dowieść mężczyznom, że może prowadzić życie, które sobie wybrała i zostać łupieżcą. Na jednym okręcie spotyka się malarz, od którego sztuki zależy polityczny sukces i kobieta, która zostaje szpiegiem. Na kartach tej niezwykłej powieści pojawia się wielowymiarowy poczet bohaterów, których losy przeplatają się i łączą, tworząc niespodziewany splot wydarzeń. Niczym misterny kilim.

Gdybym miała odnieść się do innej książki, jako pierwsze przyszło mi do głowy „Opisanie świata” Marco Polo, choć historycznie i geograficznie inne miejsca, podobny zmysł obserwacji i kunszt obrazowania świata. Nie można jednak sprowadzać prozy Kaya jedynie do roli książki podróżniczej, byłoby to sporym afrontem. Książka łączy bowiem cechy wielu gatunków, a wyrafinowany język, sprawi radość wymagającym czytelnikom.

Nie jest to także klasyczna powieść fantastyczna. Magii, smoków i elfów tu nie znajdziemy. Jej siłą jest przepiękny język i doskonała kreacja świata przedstawionego. Pojedynki, polityczne intrygi i determinacja bohaterów, by osiągnąć swe cele. Książka potwierdza także znaną prawdę, decyzja zwykłego człowieka może zmienić bieg historii. Niezwykła rzecz.
Książka otrzymana z Klubu Recenzenta serwisu nakanapie.pl.