Dziedzictwo zbrodni recenzja

Adrian Bednarek stanowi dla mnie gwarancję niezapomnianych emocji. Jego książki to moje pewniaki i najlepsze lekarstwo na czytelnicze dołki i kryzysy. Uwielbiam tych wszystkich świrów, których powołuje do życia, choć żaden nie może się równać z Kubą Sobańskim, to Dominikowi też udało się zawrócić mi trochę w głowie.

"Dziedzictwo zbrodni" to powieść inna niż wszystkie. Sam autor w posłowiu określił ją jako szybką i to jest zdecydowanie dobre słowo. Czyta się ją błyskawicznie, akcja naprawdę pędzi, sensacja goni sensację, a mimo to nie sposób się w niej zgubić. I podobała mi się, choć wydawało mi się, że w takich klimatach się nie odnajdę. Podobnie było w sumie ze "Złym człowiekiem", wtedy też obawiałam się mafijnego świata, a nie mogłam się oderwać od lektury.

Wiem, że zawodowi zabójcy istnieją naprawdę, ale i tak są dla mnie dość abstrakcyjni, może dlatego że kojarzą się głównie z kinem akcji, a w prawdziwym życiu raczej nie zostają takimi "celebrytami" jak seryjniacy. Stąd też chyba od początku patrzyłam na tę książkę z przymrużeniem oka i rzeczywiście przypominała mi trochę "Pasażera na gapę", czyli najlżejszą powieść w dorobku Adriana.

Mam słabość do sposobu w jaki Adrian kreuje "tych złych", bo zawsze wzbudzają moją sympatię. Podobnie było z Dominikiem, choć udało mu się wzbudzić we mnie całą gamę emocji. Współczułam mu, gardziłam nim, miałam go za bezwzględnego idiotę, by chwilę później podziwiać jego inteligencję i ostatecznie trzymać za niego kciuki.

Z Marysią było podobnie, ale jej akurat nie polubiłam. Jej postać była równie dynamiczna jak jej niedoszłego zabójcy, mimo to irytowała mnie od początku do końca.

Dobrze się bawiłam przy tej książce. Tak po prostu, świetnie mi się ją czytało, fabuła nie wymagała główkowania, ale była bardzo ciekawa i wciągająca. Akcja nie zwalniała nawet na moment, przez co trudno było się oderwać od lektury. Lubię oryginalne pomysły, a taki właśnie autor zrealizował w "Dziedzictwie zbrodni", nie tylko nigdy wcześniej nie spotkałam się z zabójcami na zlecenie, a tym bardziej z sytuacją, w której cyngiel i jego niedoszła ofiara mają wspólny cel, jakim jest odkrycie zleceniodawcy.

"Dziedzictwo zbrodni" nie stało się moją ulubioną powieścią Adriana, ale polecam je każdemu, kto ma ochotę na niebanalną rozrywkę.

Moje 8/10.