Niewypowiedziany recenzja

Po lecie w końcu przy­cho­dzi zima — wyda­wa­łoby się, że codzien­ność gotlandz­kiej spo­łecz­no­ści wraca na swój nor­malny, spo­kojny tor. Seryjny mor­derca, sie­jący w let­nim okre­sie nie­spo­ty­kaną panikę ginie i niczym w fil­mie fami­lij­nym emi­to­wa­nym w nie­dzielne popo­łu­dnie, wszy­scy są rado­śni i szczę­śliwi. Jak to jed­nak w życiu bywa — znowu nastę­puje ten­den­cja spadkowa.

Tym razem inspek­tor Knu­tas staje w obli­czu mor­der­stwa, które na pierw­szy rzut oka wygląda na wynik bójki zna­nych w oko­licy alko­ho­li­ków. Tutaj „nie­spo­dzianka” — to tylko pozory! ;)

W mię­dzy­cza­sie poja­wia się ponadto sprawa zamor­do­wa­nej nasto­latki — dziew­czyny, któ­rej losy możemy śledzić rów­no­le­gle do śledz­twa doty­czą­cego zabój­stwa Dahl­stroma oraz (ku mojej rado­ści) roz­wi­ja­ją­cego się wątku miło­ści Emmy i Johana — pary kocha­ją­cej się „wbrew wszyst­kim i wszystkiemu”.

Druga już pozy­cja z cyklu powie­ści roz­gry­wa­ją­cych się na Gotlan­dii na początku wywarła na mnie dosyć nega­tywne wra­że­nie. Cią­gle wyda­wało mi się, że „gdzieś już to czy­ta­łam, to już było” itp. Sądzi­łam, że wątek głów­nego mor­der­stwa jest zbyt banalny i oczy­wi­sty. Jakże (znowu) się pomyliłam!

Stop­niowe powią­za­nia wyni­ka­jące z roz­woju wypad­ków stwo­rzyły bar­dzo cie­kawy obraz oraz sieć podo­bieństw, które tylko przy­cią­gają i skła­niają do wzię­cia udziału w roz­wią­zy­wa­niu „krzy­żówki” zło­żo­nej z histo­rii ludz­kich, koń­cząc się dosyć zaska­ku­jąco, acz­kol­wiek nie nieprzewidywanej.

Chcia­ła­bym myśleć, że trafne domy­sły, jakie wysnu­łam w związku z roz­wią­zy­wa­niem owej krzy­żówki, wyni­kają z moich nad­zwy­czaj­nych zdol­no­ści deduk­cyj­nych i logicz­nych… Teraz nawet stwier­dzam, że chyba zostanę przy tej wer­sji, a co!

Żarty na bok — Nie­wy­po­wie­dziany mimo praw­do­po­dob­nie typo­wej dla tego typu powie­ści prze­wi­dy­wal­no­ści urzeka i wciąga, nęcąc dodat­kowo uka­zy­wa­niem ciągu dal­szego losów głów­nych boha­te­rów, sta­no­wią­cych kon­ty­nu­ację ich histo­rii z poprzed­niej książki Mari Jungstedt.

Jed­no­cze­śnie nie jestem chyba w sta­nie okre­ślić, która z dwóch ksią­żek M. Jung­stedt podo­bała mi się bar­dziej — zauro­cze­nie pierw­szą może wyni­kać z tego, że wią­zało się z pierw­szym dla mnie zetknię­ciem się z powie­ścią kry­mi­nalną, a wia­domo — wszystko, co nowe i nie­znane jest cie­kawe i pocią­ga­jące, nato­miast fascy­na­cja drugą z ksią­żek może wyni­kać pośred­nio z tego pierwszego.

Chyba jed­nak zaczy­nam rozu­mieć feno­men i uzna­nie dla ksią­żek tej szwedz­kiej dzien­ni­karki, zaj­mu­ją­cej miej­sce wśród zna­nych i wybit­nych — Camilli Lack­berg, Asy Lars­son, czy podzi­wia­nego przeze mnie (za sprawą Come­dia Infan­til) Hen­ninga Mankella.

Muszę przy­znać, że zakoń­cze­nie Nie­wy­po­wie­dzia­nego jest nie­zmier­nie zachę­ca­jące do się­gnię­cia po kolejną powieść autorki, co niniej­szym uczyniłam.