Do trzech razy sztuka recenzja

"Anna sprzedaje ubezpieczenia, jednak z całego serca nienawidzi swojego zajęcia. Pewnego dnia, za przyczyną wiarołomnego narzeczonego, jej życie osobiste wywraca się do góry nogami, sprawy zawodowe również się komplikują…"
To moje pierwsze spotkanie z Izabellą Frączyk, czytałam nieco opinii o jej książkach i nie spodziewałam się wielkiego "wow!", ale wiedziałam też, że nie będzie to beznadziejny, schematyczny romans. No i się nie zawiodłam.
"Do trzech razy sztuka" to przyjemna obyczajówka z romansem w tle, niewielką ilością bohaterów i brakiem wątków pobocznych, które mogłyby tylko namieszać w fabule i nic nie wnieść. Powieść zaczyna się z przytupem i myślałam, że tak pozostanie do końca, ale jednak tak się nie stało. Nie wiało nudą, ale akcja nie była porywająca na tyle, żebym zapomniała o bożym świecie podczas czytania. Przeszkadzało mi, że dosłownie nie było żadnych przerw między przeskokami w miejscach/czasie akcji i czytając jeden akapit dosłownie bez żadnej przerwy byłam rzucona w kolejne miejsce lub czas, który nie miał nic wspólnego z poprzednim akapitem, przez co książka wydawała mi się nieco chaotyczna. Niewątpliwym plusem było to, że kobiece bohaterki były poprowadzone przez autorkę tak, że każda ich porażka dawała im siłę i były niewątpliwie silnymi, niezależnymi kobietami stąpającymi twardo po ziemi mimo chwilowych załamań, co jest dla mnie bardzo ważne w każdej powieści. 
Podsumowując, jest to przyjemna, miła książka do czytania raczej w międzyczasie niż do tego, żeby usiąść i stracić dla niej cały dzień. Do ulubieńców nie trafi, ale będę miło wspominać, bo lubię taką kobiecą literaturę, która nie wymaga ode mnie zbyt wiele.