Kareta recenzja

„Kareta” autorstwa Marty Giziewicz, stanowi dość ciekawy kryminał, którego fabuła została osadzona w dziewiętnastowiecznej Warszawie. Do sięgnięcia po tę powieść skusił mnie przede wszystkim intrygujący tytuł oraz przedstawienie konia na okładce - mam sentyment do tego zwierzęcia, (kiedy byłam mała, mój dziadek miał własną hodowlę i nawet jeden z nich urodził się w moje urodziny i wszędzie za mną chodził).

Warszawa, połowa XIX wieku. W tajemniczych okolicznościach ginie kobieta. Szybko okazuje się, że takich zagadkowych śmierci jest więcej, a w mieście najprawdopodobniej grasuje seryjny morderca. Jego śladem niestrudzenie podążą detektyw Konrad Masternowicz, któremu pomaga wyemancypowana panna Weronika Duchowna. Stare dokumenty, różne relacje, zaskakujące zeznania i nieoczywiste tropy - to nie wszystko co możecie spotkać w tej powieści....

Autorka w ciekawy sposób przedstawiła całą historię, ponieważ fabułę poznajemy ze wspomnień Masternowicza oraz na podstawie zeznań świadków - po raz pierwszy w życiu miałam do czynienia z takim rodzajem narracji. Pani Marta miała bardzo ciekawy pomysł na książkę, jednak wykonanie pozostawia wiele do życzenia...

„Kareta” nie należy do zbyt grubych książek, jednak jak na taką objętość powinna ona posiadać więcej zwrotów akcji. Kolejną wadą są zbyt długie, niepotrzebne opisy, które zamiast zachęcić, zniechęcały mnie do dalszej lektury. Szczerze, byłabym za tym, by usunąć z tej książki kilkanaście zbędnych opisów - sama fabuła by na tym nie ucierpiała, a za to zyskałaby nowych czytelników. Dopiero druga połowa tego dzieła pochłonęła mnie bez reszty, ponieważ zaczęło się coś dziać i byłam w stanie połączyć wszystkie wątki ze sobą.

Niestety muszę wspomnieć kilka słów na temat miejsca wydarzeń... Niby mamy tutaj XIX-wieczną Warszawę, jednak autorka nie do końca ją przedstawiła - całe tło zostało opisane zbyt powierzchownie. Gdyby pisarka bardziej skupiła się na tej kwestii, to jej powieść posiadałaby lepszy klimat, który pochłaniałby jej czytelników bez reszty.

Wątek romantyczny również mnie odpychał. Czasami miałam wrażenie jakby został on wpakowany na siłę, by w książce coś się jednak wydarzyło. Prawdopodobnie wynikło to z tego, że postać Weroniki bardzo mnie irytowała i za każdym razem kiedy pojawiała się w powieści, przewracałam oczami i czekałam aż zniknie - po prostu nie mogłam jej przetrawić.

Jeśli chodzi o zakończenie... Odrobinę się wkurzyłam kiedy przeczytałam ostatnie strony. Dlaczego? Ponieważ miałam wrażenie jakby zostało ono napisane na kolanie - niektóre informacje wzajemnie się wykluczały. Zabolało mnie to, ponieważ sam pomysł na intrygę był świetny.

Czy książkę polecam? Na to pytanie odpowiem Wam po lekturze drugiego tomu, który już na mnie czeka. „Kareta” miała potencjał, jednak jej liczne wady działają dość mocno na jej niekorzyść, przez co wiem, że szybko o tej lekturze zapomnę.