Nie zawiedź mnie, tato recenzja

Lubisz kryminały z dobrze rozwiniętym wątkiem obyczajowym i w dodatku z delikatną domieszką thrilleru psychologicznego? Czy jednak uważasz, że to już zbyt duża mieszanka wybuchowa? 💬

Czasami więcej wcale nie oznacza lepiej. Jednak są książki, gdzie gatunkowy miks się sprawdza, a „Nie zawiedź mnie, tato” Stefana Darda jest tego najlepszym dowodem!

Książka zaczyna się w sposób dość nieoczywisty bowiem od epilogu. Sprawia to, że tak naprawdę już od pierwszych zdań czujemy się mocno zaintrygowani, bo przecież nie codziennie w nasze ręce wpadają książki gdzie wykorzystywany jest taki zabieg.

Podobnie jak i w przypadku pierwszego tomu warstwa obyczajowa została tutaj mocno rozwinięta. Jest sporo dialogów, przemyśleń naszego emerytowanego policjanta, całość poprowadzona została w dość spokojnym, a wręcz refleksyjnym tempie. Jednak nie jest to żadna wada, ponieważ wszystko ze sobą świetnie współgra i tworzy dość nieszablonowy kryminał od którego ciężko się oderwać.

Autor stawia przed głównym bohaterem nie lada wyzwanie jakim jest starcie się ze swoją przeszłością. Mokryna wraca na stare śmieci, gdzie odżywają stare znajomości, relacje. Miejsce to wzbudza w nim wiele emocji i refleksji. To tutaj możemy dojrzeć hermetyczność małych społeczności, które Darda przedstawił w sposób genialny - “Małomiasteczkowe bagienko! Te układy, układziki, rzygać się chce.”. Ten małomiasteczkowy, a wręcz sielski klimat bo akcja toczy się w Bieszczadach i na Podlasiu, czyli w dość malowniczych obszarach naszego kraju potęguje odczucia niepokoju, grozy i okropności zbrodni, która jest głównym elementem wątku kryminalnego tej powieści.

Postać Mokryny, którego polubiłam już w poprzedniej części teraz zyskał moją jeszcze większą sympatię. Odbiera świat dość intensywnie o czym niejednokrotnie możemy się przekonać, jest emocjonalny, a w sytuacji w której się znalazł zachowuje się w sposób jak chyba zachowałby się każdy z nas. Jest to postać, z którą naprawdę bardzo łatwo się utożsamić, bądź zobaczy w niej po prostu kogoś bliskiego, namacalnego. Jest to bohater z krwi i kości.

„Nie zawiedź mnie, tato” to świetnie napisany małomiasteczkowy kryminał, który pozostawia nas z masą niewiadomych, pytań i całym bagażem emocji. Cała sprawa nad którą pracuje Mokryna niezwykle frapuje i nie mogę się doczekać, aż znów będę mogła do niej wrócić. Serdecznie 𝗣𝗢𝗟𝗘𝗖𝗔𝗠!