Ładne duże amerykańskie dziecko recenzja

Judy Budnitz, znana już czytelnikom jako autorka powieści „Gdybym ci kiedyś powiedziała”, dokonała nowego dzieła. „Ładne duże amerykańskie dziecko” to dwanaście opowiadań, w których autorka daje niesamowity popis prozatorski w kształtowaniu postaci i świata (światów?). Obrazy zmieniają się jak w kalejdoskopie, żywo, lecz także wyraziście. Dynamika połączona została z oszczędnością słowa. Budnitz to mistrzyni szczegółu – do rzeczywistości wkrada się detal rodem ze snu. Czytelnik nigdy nie jest pewien, czy jest to niepokojące pęknięcie rzeczywistości, czy może złudzenie optyczne, zbiorowa lub indywidualna halucynoza.
Niedopowiedzenia, brak kategorycznych sądów, niedookreśloność miejsca i czasu decydują o klimacie opowiadań – niepowtarzalnym, ale i niepokojącym, wciągającym czytelnika, prowokującym wiele pytań, a jednocześnie zawieszającym odpowiedzi. Nie bez znaczenia pozostaje też narrator, z uwagą przyglądający się bohaterom, a raczej bohaterkom, bo to właśnie kobiety stanowią tu większość, są wyraziste, pierwszoplanowe. Budnitz nie waha się przepuścić narracji przez filtr kobiecego spojrzenia, dlatego zupełnie nie dziwi determinacja pechowej emigrantki, która jest w ciąży przez pięć lat, by tylko jej ukochane dziecko urodziło się w dobrym miejscu. Córki łatwo podzielą się między sobą chorobą mamy, a niedorozwinięta dziewczyna zemści się na domokrążcy, uciekającemu z fermy, na której hoduje się... domokrążców.
Czy jest to próba opowiedzenia współczesnego świata na nowo? Możliwe. Robiona z wyczuciem, lekko ironicznie, przysparza czytelnikowi sporo refleksji. Jest to lektura obowiązkowa dla lubiących wyzwania, prozę z pogranicza jawy i snu. Gorąco polecam.