Tatuażysta z Auschwitz recenzja

Powieść, która zapoczątkowała modę na historie obozowe i tytuły ze słowem "Auschwitz". Autorka wzięła na warsztat historię Lalego, który pełnił w obozie funkcję tatuażysty i to z jego perspektywy patrzymy na rozgrywające się wydarzenia.

Książce dałam piątkę, choć muszę przyznać, że sama do końca nie jestem przekonana do tej oceny. Nie będę tutaj oceniać historii Lalego, miłości jego i Gity, gdyż z racji tego, że jest to historia prawdziwa uważam, że nie powinno się poddawać jej osądowi.

To, o czym chcę powiedzieć to sposób, w jaki została ona przedstawiona przez autorkę. Podoba mi się styl autorki, jej operowanie słowem, gdyż czyta się to szybko i przyjemnie. I tu pojawia się pytanie. Czy literatura obozowa jest gatunkiem, który powinno czytać się szybko i przyjemnie? Moim zdaniem nie. Nie można zarzucić Heather Morris, że nie umie pisać, bo umie. Ale nie o Zagładzie.

Wydaje mi się, że może wynikać to z tego, że autorka nie starała się przedstawić obozowej rzeczywistości, takiej jaka była. Naginała ją tak, aby jak najlepiej opisać miłość głównych bohaterów. A doskonale wiemy, że z pewnością było odwrotnie. Owszem autorka zaznacza obecność wartowników z karabinami, okrutne eksperymenty medyczne, czy wreszcie tysiące ludzi zgładzonych w krematoriach, jednak jest to gdzieś w tle. Za to na plan pierwszy wysuwają się np. pogawędki Lalego z wartownikiem Baretzkim, którzy rozmawiają jak dobrzy znajomi. W pewnym momencie, aż było mi wstyd, ale zaczęłam lubić tego wartownika. Nawet pomimo tego, że gdzieś jednym zdaniem było wspomniane, że kogoś zastrzelił.

Książkowy obraz obozu wzbudził wiele kontrowersji, wypowiadało się na ten temat szerokie grono specjalistów łącznie z muzeum w Oświęcimiu. Moim zdaniem autor, który osadza akcję swojej książki w konkretnej przestrzeni historycznej powinien odwzorować ją jak najwierniej. Pozwalając swobodnie poruszać się swojemu bohaterowi po obozie autorka zrobiła taki sam błąd, jakby w książce o XV wieku umieściła swoich bohaterów w pociągu. Takie postępowanie świadczy o powierzchownym potraktowaniu tematu przez autorkę bądź niewystarczającym przestudiowaniu przez nią źródeł historycznych.

Książka w żaden sposób nie oddaje horroru jakim był obóz. Dlatego nie polecam jej osobie, która chciałaby ją czytać pod kątem historycznym. Jeśli ktoś szuka jednak pięknej historii o miłości, to jak najbardziej warto tę pozycje przeczytać.