Nielubiana recenzja

  Z mojego doświadczenia wynika, iż w przypadku niemieckich autorów kryminałów nie spodziewam się, że mnie szczególnie oczarują ciekawym sposobem narracji, czy wbiją w podłogę rozpisując zagadkę kryminalną. Na pewno są ci gorsi, do których nigdy nie wracam, ale są też tacy, dla  których zawszę znajduję pretekst, by sięgnąć po kolejną pozycję. Pierwsza powieść kryminalna Nele Neuhaus, z jaką mam do czynienia, na pewno nie rozczarowuje. Nie znajdę w niej fajerwerków, ale jak na początek cyklu uważam, że dobrze się zapowiada.

 "Nielubiana" to dobry kryminał, gdzie sekcja 11 pod dowództwem Oliviera von Bodensteina prowadzi klarowne śledztwo. Systematyczne poszukiwania mordercy wyróżniają tu postać dowodzącego i jednej z nowo przydzielonej do tej sekcji, Pii Kirchhoff. Dla niej to powrót do policji po siedmiu latach przerwy, dla niego to możliwość poznania pomocnej i ściśle z nim współpracującej policjantki. Tworzy się duet, o którym dowiadujemy się najwięcej. Narracja uzasadnia, w sposób nienachalny, pewne fakty z ich życia. Jednak ekspozycja tych dwoje jest tak silna, że reszta załogi tonie w odmętach pracy typowo papierkowej i przypominają nie ludzi, a szablony. Ci nijacy zajmują się dostarczaniem wyników z sekcji, sprawdzaniem poszlak w sprawie samochodu czy poszukiwaniem wszelkich rys na podejrzanych.  Zasadniczo mogłoby ich nie być, bo obok wiodącej policyjnej dwójki jedynie świadkowie i podejrzani przewijają się w trakcie śledztwa, jako ci rysowani grubą kreską. Natomiast, jeśli chodzi o samo śledztwo, to nie jest ono prowadzone w typowy sposób. Nie ma rozplanowania, narad, zebrań podczas, których następują konsultacje grupy, a najczęściej zdarzeniem wywołującym reakcje są telefony jakie odbiera Bodenstein od różnych osób.
 Fabuła jest spójna. Analiza motywów, tworzenie teorii, doszukiwanie się ogniw wiążących i wszelkie spekulacje, które mogą doprowadzić od świadka do podejrzanego. Bo z pewnością, tym który pozbawił życia Isobel Kersther jest jednym z mieszkańców Hofheim.

 Całość spaja wiążący motyw koni, gdzie stadnina i lecznica weterynaryjna są naczelnymi miejscami akcji. To ciekawie rozegrany motyw tematyczny, podany bez nadmiernej fachowej terminologii. Nie jest tez jedynym wyznacznikiem w śledztwie, które biorąc początek od ogólnie nielubianej denatki dosięga spraw o rozmiarze wychodzącym poza granice kraju. Nie jest to szczególnie zaprezentowane w "Nielubianej", a jedynie jako opis tego co śledczy znaleźli o zorganizowanej grupie, jednak podbudowuje całą fabułę i daje silniejsze tło dla wypadku Isobel.
 Dobry materiał na filmowy scenariusz, bo tak od pewnego momentu zaczęłam czytać tę książkę. Co zazwyczaj w moim postrzeganiu lektury wypada na minus i dlatego spotkanie z bohaterami cyklu oceniam na takim, a nie wyższym poziomie.