Niekończąca się historia recenzja

Zupełnie nie dziwi mnie fakt, że Uniwersytet Pedagogiczny w Krakowie zorganizował jakiś czas temu konferencję naukową poświęconą w całości twórczości Michaela Endego. Z pewnością dzieci nie będą miały problemu ze zrozumieniem jego książek na poziomie fabularnym, ale odnoszę wrażenie, że na poziomie metaforycznym to właśnie dorośli czytelnicy zrozumieją je o wiele bardziej. Nie mówiąc już o tym, ile w tych historiach są w stanie dostrzec naukowcy.

"Niekończąca się historia" to opowieść o zakompleksionym chłopcu, Bastianie, który pewnego dnia zabiera z antykwariatu książkę. Zaszywa się z nią na strychu szkoły, a po kilku godzinach lektury w magiczny sposób przenosi się do Fantazjany, czarodziejskiej krainy pełnej istot nie z tej ziemi, w której prawie wszystko jest możliwe. Podróż zmienia diametralnie jego postrzeganie świata, nie tylko tego fantastycznego, ale też tego realnego.

Niby to książka dla dzieci, ale niejedna dorosła i niejeden dorosły wyciągnie z niej wiele dla siebie. Bo to opowieść tyleż piękna, co brutalna. O spełnianiu własnych marzeń, ale też o tym, że nie zawsze takie spełnione marzenie przynosi satysfakcję. O stracie. Prześladowaniu w szkole. O samoakceptacji i wyrzekaniu się samego siebie. O władzy i jej destrukcyjnym wpływie na rządzących. O pamięci i wspomnieniach, które nadają sens naszemu i życiu i czynią je absolutnie wyjątkowym i niepowtarzalnym. O przekraczaniu różnych granic, tych fizycznych i tych, które tkwią ukryte gdzieś głęboko. W końcu o przyjaźni, która potrafi wybaczyć wszystko i której nic nie jest w stanie zniszczyć.

Po raz kolejny udało się Endemu stworzyć książkę uniwersalną, wykraczającą poza ramy czasu i przestrzeni. Napisać kolejną książkę o przygodach dziecka, w której dorosły może się przejrzeć jak w zwierciadle własnych słabości i przypomnieć sobie, o co tak naprawdę chodzi w tym naszym życiu i co jest faktycznie ważne. Dzięki której można poczuć, że to, za czym codziennie dążymy i czemu folgujemy, zupełnie nie ma znaczenia. Ta książka to, podobnie jak "Momo", głos krytyczny wobec wszechobecnej komercjalizacji i gromadzeniu rzeczy. To pstryczek w nos nas, dorosłych, zwracający naszą uwagę na "być", a nie "mieć".