Niech żyje dysleksja recenzja

Seria ''Nie dla mamy..'' nie którym może kojarzyć się z książkami dziecinnymi i głupimi opowiastkami. Niestety wszyscy, którzy tak myślą są w błędzie. Niby książki są krótkie ,bo chyba żadna nie ma więcej nić 130 stron. Ale to nie oznacza ,że są dziecinne. Wręcz przeciwnie. Jak dotąd wszystkie książki z tej serii ,które przeczytałam miały choć ciutke opowieści z życia wzięte.

''Niech żyje dysleksja''- na tej ksiązce się lekko zawiodłam. Przyciągła mnie autorka, ponieważ poprzednia książka ,którą czytałam tej autorki była najlepsza z całej tej serii. Zaraz po autorce moją uwagę przyciągła okładka. Ni to żółty , ni zielony. Plus taka ładna dziewczyna na okładce :)

Główna bohaterka Christina na jednym z przyjęć poznaje przystojnego chłopaka. Zdobywa jego numer komunikatora ( jak nasze gadu-gadu ). Niestety ona zupełnie się na tym nie zna i z pomocą zwraca się do przyjaciółki. Ta po ,krótkim wachaniu zgadza się. Od czego są w końcu przyjaciele? Kilak tygodni czekania i nic. Michael ani razu nie stał się ''Dostępny'' Christiana postanawia o nim zapomnieć i mówi przyjaciółce by ta usunęła go z listy kontaktów. Lecz jej przyjaciółka zupełnie o tym zapomina gdy w końcu on staje się ''Dostępny''. Wie .że coś do niego czuje ,choć nigdy się nie widzieli! Jak potoczą się ich dalsze losy?

Jak dla mnie książka napisana z idiotycznym pomysłem. Wg. jest niedopracowany. Christina nigdy nie zamieniła z owym chłopakiem słowa a już się w nim zakochuje. Pokazuje jego zdjęcie przyjaciółce i ona też się zakochuje. Rozumiem ''Miłość od pierwszego wejrzenia'' ale tutaj w ogóle to nie pasuje. Jak dla mnie trochę dziwna treść. Jednak książkę czytało się szybko. Język młodzieżowy ,co jest kolejnym plusem :)