Paragraf 5 recenzja

Ciekawie napisane postacie są prawdopodobnie zasługą zawodu Simmons, która jest terapeutką. Możliwe, choć nie udało mi się potwierdzić moich podejrzeń, pracowała z weteranami wojennymi. To już tylko krok do sukcesu naszkicowania wiarygodnej postaci po przejściach - to Chase. Inną główną postacią jest skryta w sobie Ember. Gdy wydarzenia nie toczą się po jej myśli coś w niej pęka i postanawia zaprotestować. Ona i Chase stają po przeciwnych stronach barykady. Jak łatwo się domyślić, prędzej czy później odnajdują wspólny mianownik i stają do walki z okrutnym systemem, który za pomocą tytułowego paragrafu eliminuje buntownicze jednostki z kontrolowanego żelazną ręką społeczeństwa.

Historia, którą opisuje autorka nie jest rewolucją. Ot znana i oklepana bajeczka o nastolatkach, którzy postanawiają zburzyć system razem. Piękne, ale z góry wiadomo, że nierealne. I może tym bardziej ich historia wciąga. Autorka piętnuje negatywne cechy ludzi, strach, ślepe posłuszeństwo, uległość, natomiast gloryfikuje typowe dla amerykanów wartości jak przyjaźń, współpraca, wolność.

W natłoku ostatnio pojawiających się tego typu przygodówek-romansów-kryminałów utrzymanych w klimacie sf Simmons nie zabłysnęła oryginalnością. Nożna zaryzykować stwierdzenie, że odgrzewa pomysły klasyków i okraja z drastycznych wątków przetwarzając dla młodych czytelników. Jej seria to opowieść o sztuce przetrwania, o tęsknocie za wolnością z domieszką młodzieżowego romansu, więc zasadniczo taki sobie soft. W drodze są dwa kolejne tomy. Czekam i usycham z tęsknoty.