Dziewczyny z Gross-Rosen. Zapomniane historie z obozowego piekła recenzja

Książki o obozach koncentracyjnych wyrastają jak grzyby po deszczu. Każdy miesiąc obfituje w garść premier z bramą na okładce i tytułem, który ewidentnie wskazuje, co znajdziemy w środku. Auschwitz- miejsce kaźni, które zostało opisane na wiele różnych sposobów. Coraz częściej zapominamy jednak, że nie tylko tam działy się straszne rzeczy. O jednym z takich miejsca za pomocą ludzkich historii pisze Agnieszka Dobkiewicz. Oddajmy głos tym, których już z nami nie ma.

Ruth, Felice, Fela, Gerda, Alize, Halina to sześć młodyc kobiet, których połączył jedne los. Przekroczyły bramę podobozów Gross-Rosen. Zostawiły za sobą plany, marzenia, rodzinę, i to, co grało im w sercu. Stały się pionkiem w ideologicznej grze, w której bilans i chore ambicje stały na pierwszym miejscu. Każdy rozdział to osobna historia, ale łączy je jedno. Wola walki, odwaga i hart ducha. Autorka ze skrawków informacji, usłyszanych wspomnień, czy obozowych dokumentów uszyła piękną opowieść, choć nie pozbawioną wad.

Nie oceniam wspomnień, bo nie można poddać ocenie czyijś przeżyć, czy doświadczeń, ale jest kilka rzeczy, które rażą w odbiorze lektury. Po pierwsze chaos i odbieganie od tematu. Dało się to odczuć w pierwszym rozdziale, gdzie historia Ruth, to zaledwie kilka stron. Reszta to opis getta w Łodzi, panujących tam warunków i momentów wysiedlenia małych dzieci i starców. Owszem było to ciekawe, ale takie skakanie niczemu nie służy. Miałam wrażenie, że autorka nie wiedziała, co jeszcze może napisać o kobiecie, więc dodała, co jej pasowało do tematu. Lepiej czasem skończyć, niż silić się na kolejne zdania. Spora część materiału to pamiętnik jednej z dziewcząt. Czemu nie został wydany? Tego nie wiem i chyba nikt tego nie wie. A szkoda, bo on właśnie stanowił najważniejszą część jednego z rozdziałów.

Nie rozumiem również ostatniej historii. To wywiad z córkami pani Haliny. A raczej narzekania jak to im było źle i musiały emigrować. Jak to nie mogły znaleźć pracy. W kontekście opowieści ich mamy taki narzekanie, trochę się gryzie.

Szkoda, że historie dziewcząt zeszły na dalszy plan, ale mimo wszystko warto po nią sięgnąć. To wszystko i aż wszystko, co możemy dla nich zrobić.