Gusen. Pamiętnik dziennikarza recenzja

Co czujesz, kiedy przekraczasz bramy piekła? Strach, bezradność, osamotnienie, a może w twojej głowie pojawia się zapis ostatnich dni czy lat? Wtedy, kiedy byłeś szczęśliwy, kiedy wszystko było na swoim miejscu i kiedy miałeś plany, marzenia i poczucie, że świat stoi przed tobą otworem. Teraz już wiesz, że to już nie wróci. Wszystko, co miało miejsce w przeszłości, zostawiasz przed ciężką bramą. Za nią rozpościera się tylko ból, cierpienie i poczucie bezsilności. Czy właśnie te emocje towarzyszyły Stanisławowi Nogajowi?

Pięć lat. Pięć długich lat patrzenia na obozowe piekło. Najpierw było Dachau, a potem Gusen. To właśnie tam autor książki dostąpił "zaszczytu" bycia uprzywilejowanym więźniem. Jego przywilej polegał na spisywaniu tego, co działo się w obozie. A jak wiemy, działo się bardzo dużo. Codziennie notowanie u boku samego komendanta dawało dostęp do akt, decyzji i niezliczonej ilości dokumentów. Dzięki niesamowitej odwadze autora możemy stać się świadkami tamtych lat. To właśnie w skrytce pod podłogą Stanisław Nogaj ukrywał swoje notatki, które stanowiły ważny dowód w procesie norymberskim i przyczyniły się do ukarania nazistowskich oprawców.

Jest to książka szczególna, wręcz unikatowa. Spisana niemal na gorąco, zaświadcza o tym, co miało miejsce w Gusen. Nieraz podczas lektury miałam poczucie, że jest to dość sucha relacja, taka pozbawiona emocji. Jednak to właśnie w tej prostocie, tkwi jej moc i przekaz. To właśnie w nas czytelnikach, a nie w autorze powinniśmy tych emocji szukać. Tych łez, bezradności czy poczucia niesprawiedliwości. Nie da się zamknąć tej książki i wrócić do rzeczywistości. Te wspomnienia z każdą przeczytaną stroną, z każdą przeczytaną historią ożywają na nowo.

Gusen. Pamiętnik dziennikarza to prawdziwy brylant na półce literatury obozowej. Nie te wszystkie kwiatki, dzieci czy siostry z Auschwitz, które nijak nie przestawiają obozowej rzeczywistości. Tutaj znajdziecie, to czego szukacie w tego typu pozycjach. Nie potrafię wymazać tej książki z pamięci, bo o takich lekturach się nie zapomina.