Nie zabiłam recenzja

Trauma sączy się jak uporczywa rana. Nieodwracalny ślad na psychice. Nie znika. Nigdy. Ukryte zło budzi się w momencie życiowego zapętlenia. Chce się uwolnić od ciągłego poniżania, poczucie zagrożenia, lęku, gwałtownych spiętrzeń emocji. Świata nie ma, kiedy ktoś cię upokarza. Jesteś tylko ty i oprawca. Przestaje istnieć to co wokół. Jak będzie wyglądał kolejny dzień, godzina, chwila przekonasz się, jeśli przeżyjesz. To tak jak z doświadczeniem śmierci. Jaka jest, wiedzą tylko ci, co już umarli.
Przemoc domowa dzieje się w ukryciu. Niewidoczna dla innych, zabija. Niewygodna dla tych, którzy widzą, zatruwa. Dzieje się tuż obok.

Sabina przeszła w życiu wiele . Udało jej się uciec od tego co złe. Zapłaciła wysoką cenę za grzechy przeszłości. Ciepło rodzinnego domu to tylko nierealne marzenie. Zaburzone myśli nie pozwalają spokojnie żyć, ale próbuje. Poddaje się terapii i gdy zdaje się, że problemy znikną, odzywa się piętno minionych lat.
Ktoś zabija, a Sabina staje się podejrzaną, ale przecież to nie ona zabiła. Czy ktokolwiek w to uwierzy?

Thriller, który rani i osacza. Autorka zachwyca misternie skonstruowaną intrygą. Wpadamy w szokujący świat, gdzie zdarzyć się może wszystko. Sabina nie może się zatrzymać, nie może nikomu zaufać. Brutalne życie jej nie oszczędza. Zanurzamy się w emocjach i mrocznej tajemnicy.
Historia przemocy, toksycznej reakcji, nowinek medycznych, psychopatycznych zachowań i niespełnionych pragnień.

Otwierasz drzwi umysłu i wiesz, że nie wyjdziesz, dopóki nie poznasz całej prawdy. Nic tu nie jest oczywiste. Enigmatyczny klimat otacza zewsząd. Aura niedopowiedzeń otula. Zdarzenia oplatają niczym pełzający wąż, powodując chaos życia, które roztrzaskuje się na kawałki.

Bohaterka spogląda w otchłań. Ukryte strachy wypełzają nieoczekiwanie. Zabiła tylko raz. Jest tego pewna. Obsesyjne myśli brzmią groźnie i budzą silne emocje. Lęki i obawy związane z eksperymentalną terapią wibrują w umyśle. Aż wreszcie przeświadczenie o niewinności blednie.

Miejsce, w którym doświadczyła dramatu przyciąga jak magnes. Wspomnienia wracają. To co ukryte zaczyna straszyć. Z przeszłości wyłania się krzywda i cierpienie. A wokół krew, mnóstwo krwi.

"Jestem kłębowiskiem bólu, strachu i odrzucenia. Ukształtowała mnie nienawiść".

Retrospekcje pozwalają zrozumieć ból. Wzruszenie przejmuje stery. Wypływa z nich rzeka agresji i nienawiści.

Klaudia Muniak odkrywa skrawki człowieczej duszy. Bagaż doświadczeń i ślady, których nie chce rozmyć wiatr. Ludzkie dramaty, których niemym świadkiem są tylko ściany.
Portret przemocy i samotności żyjącej w niej ofiar. Bezlitosne studium zła uśpionego w zaciszu domowego ogniska. Najgłębiej skrywane tajemnice, o których nikt nie chciał mówić ani słyszeć. Czy po latach uda się śledczym naprawić błędy przeszłości?

Doskonały thriller. Mocny. Przejmujący. Wybrzmiewa krzywdą. Brutalna rzeczywistość pozostaje w sercu, bo pewnych obrazów nie da się wymazać. Polecam!