Nie zabiłam recenzja

Sabina zgadza się na podjęcie nowoczesnej terapii z udziałem leków nowej generacji. Od dziecka leczy się psychiatrycznie, a ta innowacyjna metoda ma jej pomóc uzyskać lepsze rezultaty. Niespodziewanie zostaje zamordowana kierowniczka, przez którą kobieta straciła pracę, a ona trafia na listę podejrzanych. Zdezorientowana pacjentka przestaje ufać swojej pamięci. Twierdzi, że nie zabiła, ale czy może wierzyć sama sobie, skoro już kiedyś dopuściła się morderstwa...

O rety! Co to była za fenomenalna lektura!!! Splot wydarzeń, w który autorka uwikłała główną bohaterkę, okazał się po prostu kapitalny. Każdą kolejną stronę pochłaniałam tak łapczywie jak wygłodniały kanapkę. Wpadłam w wir wydarzeń po same uszy i nie mogłam się wydostać spod jego wpływu. Intryga pełna jest niespodziewanych zwrotów akcji, a odbiorca ma wrażenie, że znalazł się w samym środku emocjonalnego cyklonu. Razem z Sabiną przeżywa masę uczuć, które szarpią struny jego duszy, siejąc niezwykłe spustoszenie w jego psyche oraz sercu. Czytelnik do końca nie może być pewien, co jest prawdą, a co kłamstwem lub wymysłem udręczonego umysłu. Fabuła została przedstawiona z perspektywy dwóch głównych postaci tego dramatu, co pozwala lepiej wniknąć w motywy ich działania i zrozumieć postępowanie. Zakończenie zaskakuje, wbija w fotel, a cała treść to, krótko mówiąc, majstersztyk.

Pisarka zwraca naszą uwagę w stronę postępu medycznego bądź farmaceutycznego, który z założenia powinien nieść pomoc, ale może się też okazać fatalny w skutkach dla pewnej liczby chorych. Zamiast ratować niekorzystnie wpływa na zdrowie, niesie nieoczekiwaną śmierć, ale także nabija kieszenie koncernom. Na szczęście są to niechlubne wyjątki oraz sporadyczne przypadki, albo rzadko odnotowywane...

Kolejny istotny problem poruszony tej książce to przemoc domowa. Choć statystki z nią związane z roku na rok maleją, jej skala w dalszym ciągu jest ogromna oraz nie napawa optymizmem. Najgorsza bywa oczywiście krzywda wyrządzana dzieciom, a psychiczne efekty dręczenia u ofiar można obserwować nawet wiele lat po jego ustaniu.

Klaudia Muniak doskonale nakreśliła niezwykłość ludzkiego mózgu, to jak wiele elementów związanych z jego funkcjonowaniem zostało jeszcze do odkrycia. Mimo iż doskonale zdajemy sobie sprawę z mnóstwa cech tego organu, tak naprawdę nie wiemy o nim wszystkiego, a to co uda się odkryć w przyszłości pewnie niejedną osobę zaskoczy.

Gratuluję autorce tak świetnego pomysłu. Sposób poprowadzenia odbiorcy przez meandry tej historii również zasługuje na pochwałę. Z niecierpliwością będę wyczekiwać kolejnych mocnych thrillerów pisarki.