Ostatnie dni Władimira P. recenzja

Mam nieco mieszane uczucia, z pewnością gdyby nie wojenne zagrania w Ukrainie, to zupełnie inaczej bym odebrała tę książkę. Myślę jednak, że warto przeczytać tę satyrę na jednego z ważniejszych ludzi w Rosji.
Początkowo jakoś nieco trudno mi było skoncentrować na lekturze i tak podejść do niej na luzie, gdyż sama osoba Władimira P. po prostu mnie wkurzała, od czasu wojny w Ukrainie ciągle powstają coraz to dziwniejsze publikacje i agresor stał się jedną z najbardziej popularnych postaci w literaturze. Chciałabym właściwie, żeby jednak ta książka dotarła do niego, żeby sam się z nią zapoznał. Może by chociaż trochę przejrzał na oczy? Lecz chyba w to wątpię...
Właściwie to sądziłam, że będzie to bardziej relaksacyjna i wesoła, pełna humoru lektura. Nie myślałam, że satyra społeczno-polityczna będzie taka trochę bardziej poważna niż lekka, i że książka ta zmusi niejako do refleksji nad tematem starości, nie tylko Władimira, ale tak w ogóle starości.

Mimo mojej niechęci do tytułowej postaci, to w miarę czytania coraz bardziej mnie ciekawiła fabuła tej książki. A tak właściwie to moim zdaniem, nie Władimir jest tu głównym bohaterem, ale jego opiekun - pielęgniarz Szeremietiew, który przebywa ciągle z byłym prezydentem i carem Rosji niemal całodobowo i opiekuje się nim jak małym dzieckiem. Okazuje się, że ten wszechmocny niby władca Rosji nie pamięta nawet jak nazywa się jego pielęgniarz. Ciągle myśli, że jest prezydentem i wszyscy się z nim liczą. Pielęgniarz niegdysiejszego tyrana jest wyjątkowo uczciwym człowiekiem,

Autor osobę byłego prezydenta pokazał w sposób, który powinien budzić litość w czytelniku. Lecz niestety (albo stety) we mnie nie wzbudził. Zresztą nawet jego rodzina i niby przyjaciele także o nim zapomnieli. Mieszka teraz sam, opuszczony przez wszystkich, co prawda w ekskluzywnej daczy, ale jednak sam, nikt go nie odwiedza, tylko Szeremietiew ciągle przy nim trwa i dba o to żeby jadł na czas i brał leki. Stary i niedołężny tyran jest tu tylko dlatego, że w dalszym ciągu wiele osób dzięki niemu w dalszym ciągu może pracować a niektórzy wręcz dorabiać się na tym, że mają możliwość przebywania w tej daczy. Kradzieże, manipulacje, korupcja a nawet szantaże są tu codziennością. Można nawet pokusić się o stwierdzenie, że życie na tej daczy przypomina życie w Rosji, że ta dacza wraz z otoczeniem, to jakby taka mała Rosja, możemy tu zobaczyć jakby odzwierciedlenie całej sytuacji panującej w tym kraju. To można powiedzieć taka słodko-gorzka opowieść zawierająca trochę czarnego, angielskiego humoru a fikcja literacka przeplata się z rzeczywistością. Dodatkowo wątek sensacyjny intryguje swoją zagadką, więc książkę czyta się dość lekko i lektura jej wciąga czytelnika w swoją fabułę. Możemy również zastanowić się podczas tej lektury nad tym, do czego człowiek może być zdolny gdy musi walczyć o swoich bliskich, jak to jest gdy twoi bliscy odsuwają się od ciebie w czasie choroby, jak to jest odchodzić w samotności bez bliskich osób, bez rodziny, i jak łatwo stracić przyjaciół gdy już nie mamy im niczego do zaoferowania...
Mnie po lekturze tej książki dopadło takie wrażenie, że wiele sytuacji w niej zawartych może dotyczyć nie tylko Rosji, ale także i naszego kraju...

Warto sięgnąć po tę książkę.

Bardzo dziękuję Wydawnictwu "OTWARTE" za umożliwienie mi przeczytania tej książki.