Nie rób mi tego recenzja

„Nie rób mi tego” to trzecia książka Piotra Kołodziejczaka, którą dane mi było przeczytać. Po dwóch poprzednich („W kajdankach namiętności” i „Kobieta niespodzianka”) miałam spore wymagania. Oczekiwałam przyjemnego czytania i zaskoczenia, tradycyjnie na koniec.

„Wypadek zmienił życie Anety. Inne środowisko, inne realia i marzenie o odwróceniu biegu wydarzeń, nawet za cenę utraty nowego, udanego związku. W świadomości dziewczyny pozostały sprawy niedokończone, niewyjaśnione i wielka nostalgia. Bo, przecież droga, którą niegdyś podążała, została gwałtownie przerwana. Czy takie było przeznaczenie? Kim byłaby dziś, gdyby życie potoczyło się całkiem normalnie? To tajemnica nie dająca Anecie spokoju, inspirująca odważną decyzję o rozpoczęciu wszystkiego od nowa. Czy dostanie od losu swoją szansę?... Ale to nie ostatnia tajemnica.”

Okładkowy opis jak zwykle streszcza ciut akcji, więcej nie zdradzę, lepiej samemu sięgnąć po książkę. Sama akcja nie wciąga tak bardzo jak fabuły poprzednich książek, które przeczytałam. Poznajemy kawałki historii bohaterki oraz jej obecne życie, wydawało by się że dość powszednie. Jednak "Nie rób mi tego" odznacza się intrygującym nastrojem, tajemniczym klimatem. Czytając miałam odczucia pewnej nierealności, ulotne wrażenie, że coś jest nie tak. Że nie jest tak prosto jak się wydaje, a gdzieś tkwi drugie dno. Chęć zrozumienia gdzie ono tkwi, kto i czego ma nie robić, przykuła mnie do książki w takim stopniu, że nie oderwałam się aż do ostatniej strony. Czy może nie podobać się książka, od której nie sposób się oderwać?

Lekki styl pisania, sprawia, że czyta się sama, sama opowiada nam swoją historię, wystarczy tylko posłuchać. Kilka myśli skłania do refleksji, kilka pięknych zdań wspaniale oddaje charakter uczuć. Zatrzymują na chwilę, zapadają w pamięć.
Wydawałoby się, że skoro oczekuję jakiegoś zaskoczenia na koniec, (w końcu do tego przyzwyczaiły mnie poprzednie książki Piotra Kołodziejczaka), to tym razem to zaskoczenie będzie mniejsze. Nic bardziej mylnego, choć moje domysły szły w dobrym kierunku, zakończenie po raz kolejny „zwala z nóg”, szokuje. Nagle wszystko staje się jasne, zrozumiałe i.... czego się nie spodziewałam - zostawia na chwile w zadumie. Książkę przeczytałam już tydzień temu, a jednak ciągle pozostaje w moich myślach jak więc mogłabym nazwać ją lekkim czytadłem?

Drobny wydawałoby się minus – okładka, która do siebie nie przyciąga. Niczym nie ujmuje. Wątpię by zwróciła moją uwagę na sklepowej półce. A choć nie po okładce powinniśmy oceniać, jednak ona jest pierwszym wrażeniem, przyciąga nasz wzrok i skłania żeby wyciągnąć po nią rękę.