Dom recenzja

Wydarzenia z tej książki autor umieścił w niezbyt wielkim mieście Wschowie. Życie w tym spokojnym i dość nudnym (jak mówią mieszkańcy) mieście spokój przerywają dwa dość zagadkowe samobójstwa. Na swoje życie targnął się stróż, który kiedyś był nauczycielem w miejscowym domu dziecka oraz ksiądz proboszcz. Śledztwo w tej sprawie prowadzi komisarz Marta Lipowicz, policjantka, która przeniosła się niedawno do Wschowy z Warszawy. Lipa, jak ją nazywają nie bardzo potrafi zaadoptować się w nowym środowisku. Po prostu wszyscy jakby się zmówili i nie chcieli przyjąć Marty do grona swoich kolegów, sam fakt, że opuściła Warszawę i sama chciała osiedlić się w małym mieście, był dla jej współpracowników nie do zaakceptowania.
Musze przyznać, że moim zdaniem postać Marty Lipowicz nie bardzo przypadła mi do gustu, cos w jej zachowaniu jakby mnie wkurzało, chociaż sama konkretnie nie wiem co. Pewnie jej charakter a może właśnie brak charakteru, po prostu zbyt długo byłą cichą i pokorną kobietą.

Komisarz Lipa podejrzewa, że te samobójstwa były upozorowane, lecz jej szef stwierdził, że nie ma zbytnich podstaw aby dalej drążyć sprawy i wystąpił do prokuratora o umorzenie śledztwa. Marta nie może się z tym pogodzić zwłaszcza, że wiele rzeczy jej nie pasuje do tego, ze te osoby same targnęły się na swoje życie. Postanawia sama poprowadzić potajemnie prywatne dochodzenie i sprawdzić czy śmierć tych osób nie łączy się z domem dziecka. Gdy umiera następna osoba, która w przeszłości pracowała w domu dziecka, to już nie tylko Lipa podejrzewa, że to ktoś wymierza sprawiedliwość po swojemu.
Jednak mieszkańcy miasta jakby się zmówili, nie chcą wspominać dawnych czasów a tym bardziej tajemnic sprzed lat, związanych z domem dziecka.

Muszę przyznać, że dawno już nie czytałam z dużym zainteresowaniem, po prostu chwilami wbijając w fotel, tak dobrej książki. To chyba jeden z najlepszych kryminałów w tym roku, które miałam w ręku. To przerażające odczucie, ale jednocześnie daje nadzieję, że zawsze może być lepiej, ze karma wraca, i że zło powinno wrócić do ludzi źle czyniących.
Ponad dwadzieścia lat mieszkałam obok domu dziecka. Zawsze mi się tam podobało, chodziłam na ich plac zabaw i wiele razy uczestniczyłam w różnych imprezach jako gość. W moim domu często również przebywały dzieci z tego domu. Ja nawet bardzo często zazdrościłam tamtym dzieciom nowych ubrań i zabawek a także owoców i słodyczy, do których nie miałam w domu dostępu. Mojej mamie było przykro, gdy mówiłam, że chciałabym tam mieszkać.
Myślałam, ze w każdej takiej placówce jest tak jak u nas. Chociaż po latach oczywiście słyszałam i czytałam jak są traktowane dzieci w innych domach.
Ta trudna historia opowiedziana przez Piotra Kościelnego pokazuje nam to, jak ludzie czują się bezkarni, okazując wobec słabszych swoją wyższość, swoją władzę. Najgorsze jest to, że dotyczy to dzieci.

Czy policjantka Marta Lipowicz zdoła powiązać fakty i odkryć prawdę oraz odnaleźć i powstrzymać mordercę, zanim ten zabije ponownie?
Czy podda się naciskom przełożonych i odpuści swoje dochodzenie?

Kto i dlaczego zaczął szukać zemsty w tym spokojnym do tej pory mieście?

Książka napisana prostym językiem, nie ma tu zbędnych i nudnych opisów. Mimo okrucieństwa w niej zawartego czyta się ją bardzo lekko i szybko.
Zakończenie zaskakujące, może tylko mnie, chociaż można powiedzieć, że było na wyciągnięcie ręki, ale gdy człowiek skupia się na zupełnie innych aspektach, to ucieka jakaś myśl i trudno do niej potem wrócić.
Polecam, bo warto. ja nie zapomnę jej szybko, bo często przechodzę obok domu dziecka...