Nie pozwól mi odejść recenzja

Chciałabym napisać, że kolejną książkę Ani Ziobro wzięłam z radością, rozkoszowałam się treścią, celebrowałam słowa. Jednak nic z tego.
Ja wpadłam w tę książkę jak dzika świnia w żołędzie, jadłam, żarłam, bekałam i sięgałam po jeszcze. Rodzina odeszła w zapomnienie, mąż głodny nie miał siły wstać od komputera, pies zrezygnowany siedział patrząc na drzwi a ja oddawałam się szaleństwu, które można nazwać ziobromanią.

Dalsze losy Leny i Marcina ( słownik podpowiada Mellera, ale ja akurat nie o tym) pochłaniałam z prędkością światła. Czułam się wściekła na samą siebie, że nie jestem w stanie dawkować sobie tej historii. Chciałam wiedzieć, zaspokoić ciekawość i taki czytelniczy niepokój. W końcu polubiłam tę parę, dobrze jej życzyłam a Ania nie idzie w książkach na kompromisy i zdarzyć się mogło dosłownie wszystko.
Przyznam, że to jedna z rzeczy jaka mi się podoba, właśnie ta bezkompromisowość, bo życie takie jest. Mimo ułożonych planów, sprecyzowanych oczekiwań, ono pisze nam swój własny scenariusz.

Ania nie zawodzi w swojej kolejnej książce stylem, pomysłem na fabułę, realizmem postaci i sytuacji. O wielu autorach mówi się, że można ich kochać lub nienawidzić, ale Anię można tylko kochać. Ta doskonała obserwatorka rzeczywistości w płynny i spójny sposób zabiera nas do stworzonego przez siebie świata. Wymyśla historie, dosłownie pisane przez życie, bohaterów jacy mogliby mieszkać w klatce obok czy tuż za płotem. Nie bywa cukierkowo, ale czasami jest słodko, dokładnie tak jak w życiu.
Uważajcie z książkami Ani, bo można się uzależnić, nawet mnie, zatwardziałą kryminałomaniaczkę zrobiła ziobromaniaczką. To właśnie po przeczytaniu książki Ani poczułam, że powieść obyczajowa może być pasjonująca, niebanalna, emocjonująca, jak to mówi Czesio po prostu zajebi...

Czy polecam? Rajuuuuuu 🥰 polecam i to jak. Ta książka, te książki (bo najlepiej zacząć od tomu pierwszego) są doskonałą rozrywką dla Ciebie, Ciebie i również Ciebie mój drogi, bo panowie w gronie fanów także mile widziani.