Białe płatki, złoty środek. Historie rodzinne recenzja

Obowiązkowa lektura dla czytelników o mocnych nerwach. Porusza, wstrząsa, szokuje do granic możliwości. Historie poruszane nie są nowością:
pijany mąż bił żonę, ale sąsiedzi nic nie widzieli i słyszeli, rodzice znęcali się nad dzieckiem, pomoc społeczna "robiła ile się da", jednak mam wrażenie, że od wieków nic się nie zmienia.

Żyjemy w Polsce-kraju absurdów, w XXI wieku, gdzie dostęp do wielu istotnych "rzeczy" jest na wyciągnięcie ręki. Telefony, media, instytucje publiczne. Ludzie wiele widzą, wiedzą. Nie wiem skąd taka znieczulica, niechęć niesienia pomocy. Ze strachu? Obawy? Gdzie jest sprawiedliwość?! Nie sposób oderwać się od książki. Paweł Reszka opisuje historie polskich, zwyczajnych rodzin, których dotknęły potężne tragedie. Wydaje się, że wiele z nich można było uniknąć.

Najbardziej poruszył mnie rozdział pt. :" Lalka Eliza", poświęcony został młodej parze, której urodziło się chore dziecko. Do tej pory pojąć nie mogę okrucieństwa rodziców. Nie zrobili nic, aby życie ich córki było lepsze. Wiedzieli, że jest chora i wymaga rehabilitacji. Nie wychodzili z nią z domu, "myli" wyłącznie chusteczkami. Dziewczynka leżała w niewielkim, brudnych m.in. od odchodów i wymiotów kojcu. "W wieku pięciu lat Eliza ważyła siedem kilogramów, tyle samo, co gdy opuszczała szpital w wieku sześciu miesięcy. Całkowity brak tkanki tłuszczowej, zarówno podskórnej, jak i w organach wewnętrznych".

Nie bądźmy obojętni na krzywdę innych. Zdaję sobie sprawę, że kolejny reportaż nie zmieni świata, ale może chociaż niektórym da siłę do działania, do reakcji. Takich historii nie da się zamieść pod dywan.
Nie umiem zrozumieć, jak człowiek, który stoi na straży bezpieczeństwa, udzielania pomocy, nie wykonuje swojego zadania? Gdzie w takim razie szukać pomocy? Te i wiele innych pytań pozostaną zagadką. Może zawinił nieudolny system, a może instytucje publiczne nagle straciły wzrok.

Jest to pozycja, która zostaje zapisana na długo w pamięci. Momentami zabiera wiarę w drugiego człowieka, ale tylko na chwilę.