Religa ojciec i syn recenzja

W tym przypadku porzekadło to znajduje swoje uzasadnienie.

Książka Religa. Ojciec i syn stanowi zapis barwnej i dynamicznej rozmowy z potomkiem słynnego kardiochirurga, mocno zasłużonego dla medycyny. To właśnie prof. Zbigniew Religa 15 sierpnia 1985 roku przeprowadził pierwszą operację na sercu; kilka miesięcy później, bo w listopadzie zespół lekarzy przeprowadził z sukcesem zabieg przeszczepienia serca w naszym kraju.

Obawiam się, że dla czytelników nasza rozmowa będzie rozczarowaniem. Bo może wyobrażali sobie, że rodzina wielkiego profesora musi być nadzwyczajna [...]. A ona była najzupełniej zwyczajna [...]. Dla mnie najważniejsze jest jednak to, że wszyscy się lubili i szanowali, dbali o siebie.

Z doktorem nauk medycznych Grzegorzem Religą, wywiad przeprowadziła Mira Suchodolska. Autorka zadaje ciekawe, sensowne i trafne pytania. Syn wspomina ojca, inteligencki dom rodzinny, z którego wiele wyniósł. Rodzice, ludzie nauki o światłych umysłach, byli ludźmi pełnymi tolerancji i wyrozumiałości. W szczególności wobec dzieci, a zwłaszcza przyszłego lekarza.

Otrzymujemy mądre, treściwe i wyważone wspomnienia o jednym z najwybitniejszych specjalistów w swojej dziedzinie. Grzegorz Religa poszedł w ślady ojca, również został kardiochirurgiem.

W tej historii warto zwrócić uwagę na kilka aspektów. Przede wszystkim nie znajdziemy tu taniej, brukowej sensacji, wyciągania na wierzch rodzinnych spraw. Dziennikarka poświęca czas rozmówcy, uważnie go słucha. Bywa dociekliwa, ale nigdy wścibska.
Całość wywiadu-rzeki jest starannie przemyślana, schludnie podzielona na dwie części o następujących tytułach: rodzina ipraca.W żadnej mierze nie mamy do czynienia z mdłą, przesłodzoną opowieścią.

Z lektury dowiemy się, jak faktycznie wygląda i funkcjonuje nasze serce oraz wiele innych ciekawych rzeczy. Treść okraszona wyrafinowanymi, wybornymi anegdotami, wszystko utrzymane w granicach dobrego smaku.

Bez wątpienia, dr Grzegorz Religa to ciekawy człowiek i znakomity lekarz. Co więcej, ów nie przyjmuje niedostępnej, pomnikowej zimnej postawy, jak w tym zawodzie niekiedy bywa.