Zatoka o północy recenzja

Zatoka o północy rozpoczęła moją przygodę z powieściami Diane Chamberlain. Sięgłam po nią przypadkowo i przepadłam... Książka ukazuje przewrotność i niepewność ludzkiego losu. To, co wydaje się oczywiste, takie nie jest.

Należący do rodziny letni dom na wybrzeżu New Jersey był dla Julie Bauer miejscem wakacyjnej sielanki... dopóki nie wydarzyła się wielka tragedia. Jej siedemnastoletnia siostra została zamordowana. Śmierć Isabel na każdym odciska piętno i w każdym wywołuje odmienne emocje i stany, choć nie da się ukryć, że wspólnym uczuciem dla wszystkich jest smutek, pustka i żal. Za sprawą niespodziewanie znalezionego listu, który ujawnia, że do więzienia za morderstwo trafiła niewłaściwa osoba, poznajemy nasze narratorki-a będą to trzy kobiety, dla których temat Isabel wciąż jest tematem tabu, choć od jej śmierci minęło już ponad 40 lat.

Pierwszą z nich jest Julie. Kobieta lekko po pięćdziesiątce, która w chwili śmierci siostry miała tylko dwanaście lat. Julie sama jest teraz matką nastoletniej córki, z czym wiąże się wiele sprzeczek i zatargów, między matką a córką, ponieważ Julie pragnie uchronić Shannon przed niebezpieczeństwami, które dostrzega tylko ona. Wiecznie obwiniająca się o śmierć siostry kobieta wszelkimi sposobami pragnie odwrócić los, trzymając nastolatkę pod kloszem i otaczając aż zbytnią opieką i nadzorem.
Kolejną narratorką jest najmłodsza córka Charlesa i Marii, Lucy, u której dokonała się niebywała zmiana. Lucy jako ośmiolatka w 1962 roku bała się niemal wszystkiego. Wody, ciemności, starej szmaty przypominającej głowę, krabów... była dziewczynką zamknietą w sobie i zalęknioną. Jako dorosła kobieta stała się śmiała, odważna i zdecydowana cieszyć się życiem. Lucy z oczywistych względów z okresu wakacji na wybrzeżu pamięta najmniej-nie dość, że była najmłodsza. To w dodatku zazwyczaj siedziała samotnie, pogrążona we własnych myślach.
Ostatnią narratorką jest matka kobiet, Maria. Teraz osiemdziesięcioletnia kobieta wciąż tryskająca energią i zapałem. Posępnieje jedynie na dźwięk imienia Izzy, co zdarza się niezwykle rzadko.

Książkę czytało mi się bardzo dobrze. Autorka idealnie potrafi zbudować napięcie, niepewność i zainteresowanie czytelnika. Dodatkowo jest to przejmująca historia o ludzkich wadach i ich skutkach.
Polecam