Mów mi Win recenzja

Ciężko zrobić cokolwiek człowiekowi, który ma do dyspozycji ogromne pieniądze. Dziedziczone z pokolenia na pokolenie. I wpływy. Główny bohater Windsor Horne Lockwood III doskonale zdaje sobie z tego sprawę, dlatego korzysta ze swojej pozycji jak tylko może, bez żadnych skrupułów. Od pierwszej kartki miałam przeczucie, że to nie jest zwykły bohater, który stoi po stronie dobra lub zła. Jego postać zawiera tak wiele odcieni, że niemożliwym jest zakwalifikowanie go do którejś z tych kategorii. Ma własną moralność, którą się kieruje, specyficzne poglądy, których się trzyma, niektóre z nich wręcz budziły mój niesmak, no i oczywiście jest ponadprzeciętnie inteligentny. Ponadto uwielbia grać na nosie FBI, chroni swoje interesy oraz rodzinę, i nie ma problemu z tym, by kogoś zabić zwłaszcza, jeśli uzna, że osoba ta na to zasługuje. Mimo to bardzo go polubiłam. Śmiem również twierdzić, że to dzięki tej interesującej postaci ta historia była tak dobra.
To jest moje drugie spotkanie z autorem, któremu po raz kolejny udało się zrobić papkę z mózgu. Zapomniałam już, że jeśli chodzi o Cobena pewne wydarzenia nie należy brać za oczywistość, bo jeszcze wszystko może się wywrócić do góry nogami. Nie zliczę ile razy otwierałam oczy szeroko nie wierząc w to, co rozgrywało się na papierze. Podobała mi się również narracja pierwszoosobowa zastosowana przez autora, dzięki niej miałam poczucie, że łapię nić porozumienia z Winem i lepiej rozumiem to co siedzi mu w głowie. Dodatkowo autor genialnie połączył różne wątki, tworząc spójną całość.
Podsumowując - koniecznie musicie przeczytać tę powieść! Zwłaszcza jeśli jesteście fanami serii ( ja jej nie czytałam) z Myronem Bolitarem, czy najlepszym przyjacielem Wina w roli głównej. Uważam, że przeczytanie powieści z perspektywy Wina, będzie stanowić świetny dodatek do całości serii, można poznać lepiej bohatera, który na ogół trzyma się w cieniu, a który być może was zaskoczy, tak jak mnie zaskoczył jego styl bycia. Z mojej strony mogę jeszcze dodać, że zakończenie wbiło mnie w fotel, choć może być to również spowodowane tym, że nie czytam zbyt wiele thrillerów.
Polecam!