Pierwsza osoba liczby pojedynczej recenzja

"Może to truizm, ale świat, w którym żyjemy, często potrafi wyglądać zupełnie inaczej w zależności od sposobu patrzenia. Zmienia się kąt padania promieni i cień staje się światłem, światło zamienia się w cień, prawda staje się fałszem, a fałsz prawdą".

„ Pierwsza osoba liczby pojedynczej” to zbiór ośmiu opowiadań, w których Haruki Murakami wspomina swoje lata młodości, dziewczyny, znajomości, a także pisze o swoich pasjach.

Zacznę od tego, że nigdy nie czytałam twórczości tego autora i też o nim nie słyszałam. A okazuje się, że to bardzo znany i ceniony pisarz. W każdym razie nie mam porównania do innych jego książek. Nie wiedziałam też czego ma się tutaj spodziewać.

Przeczytałam opowiadania i szczerze mówiąc – ja nie wiem, co o tym sądzę. Naprawdę. Nie powiem, że to było słabe, nieudane itd. , ale nie mogę też powiedzieć, że mnie to zachwyciło. Książka ma nieco ponad 200 stron, a czytałam ją prawie tydzień. Troszeczkę się z nią męczyłam. Czytałam i odkładałam. Czytałam i odkładałam. I tak było każdego dnia…

Te opowiadania można określić jako takie nietypowe. Nie warto szukać w nich mocno wykreowanych postaci, sensownej fabuły czy jakiegoś głębszego znaczenia. I może na tym polega właśnie mój problem z „ Pierwszą osobą..” , ponieważ szukałam głębi w tych historiach. Czekałam na coś co by mnie poruszyło, wzbudziło mocniejsze emocje. Niestety nie znalazłam nic takiego.

Niektóre opowiadania wydają się nawet takie nie dokończone. Ale może to jest celowe ze strony autora, aby czytelnik mógł snuć wizje tego jak mogło się to dalej potoczyć?

Murakami ma świetne pióro. Takie przyjemne w odbiorze i proste. Określiłabym je nawet jako surowe i poniekąd skąpe, właśnie przez brak tych emocji. Świetnie relacjonuje wydarzenia. Jedne historie są realne, inne nie. Ale od tego jak to jest napisane bije taki spokój, nic nie jest szybkie. ( moje czytanie tego też nie było) W jednych opowiadaniach pokazuje dystans, w innych ten dystans skraca. I to chyba jest największym jego plusem.

Po słowie od tłumaczki można zrozumieć aspekt „ Pierwszej osoby liczby pojedynczej”. W języku japońskim „ ja” używane jest w postaci wielu zaimków osobowych, które stosuje się w zależności od płci, wieku i sytuacji. Niestety w naszym języku „ ja” jest jedno.

Myślę, że ta książka może się spodobać czytelnikom, którzy znają już twórczość Murakamiego.