Lord kamerdyner recenzja

 To nie jest typowy romans, cukierkowy, z wątkami erotycznymi, silnym i despotycznym bohaterem i rozmamłaną piękną bohaterką. To powieść, która w szatkach romansu mówi nam o potrzebie wolności, o chęci życia według własnych upodobań, o tym, jak bardzo, wbrew pozorom, wysokie urodzenie ogranicza.
Sara Thorndike, córka księcia, jest przez swoich rodziców terroryzowana, poniżana i zmuszana do niechcianego małżeństwa z człowiekiem, którego dopiero w czasie zorganizowanej letniej wizyty ma poznać.
Jack Rawlins jest przyjacielem owego nieszczęśnika, Fizwilliama, który również jest przez swoich rodziców pchany siłą w niepożądane małżeństwo, pojawia się w jego rezydencji by pomóc mu w zupełnie innej sprawie i przypadkiem poznaje Sarę.
Początkowo podchodzą do siebie z dystansem, z czasem okazuje się, że mają podobne poglądy i upodobania, poczucie humoru i inteligencję, ale rozwój ich wzajemnej fascynacji jest przedstawiony na tle opisów eleganckiego towarzystwa, działań podejmowanych przez niedobranych narzeczonych, by te zaręczyny zerwać i wielu rozmów o sprawach poruszających oboje bohaterów, a wcale nie dotyczących uczuć.
Pod wpływem tej znajomości oboje się zmieniają, Jack, nie znoszący arystokracji i mający o niej jak najgorszą opinię, zauważa, że wysoki status odbiera wolność, którą np. on posiada, co przekłada się na jego postrzeganie pewnych kwestii, Sara odkrywa, jak bardzo jest zniewolona i na co nie jest w stanie przystać, mimo nacisków ze strony rodziców i znajduje w sobie siłę, by się sprzeciwić.
Podoba mi się ta powieść, nie jest sztampowym romansidłem, w którym bohaterowie rzucają się na siebie w erotycznym amoku.