Pan Przypadek i trzynastka recenzja

Głównym, tytułowym bohaterem jest Jacek Przypadek- około trzydziestoletni kawaler utrzymujący się z wynajmowania kilku mieszkań w Warszawie, od czasu do czasu wspomagany finansowo przez ojca- adwokata. Jacek- nonkonformista, czasem bezczelny, acz bez wątpienia niezwykle sympatyczny i inteligentny człowiek, znany wśród bliskich ze swej spostrzegawczości, przez splot wyjątkowych zdarzeń zostaje domorosłym detektywem. Do rozwiązania ma trzy sprawy: kradzieży obrazów, ukrytego skarbu i kradzieży sztuki teatralnej. Jak sobie z nimi poradzi uwielbiany przez płeć piękną Jacek? Przekonajcie się sami.

Muszę zacząć od tego, że Getner jest złym pisarzem. Nie, zły to niewłaściwe określenie, jest raczej fatalny- przez jego styl, nieszablonowy, przypominający nieco stare, dobre powieści kryminalne, jego książka jest tak wciągająca, że nie mogłam się powstrzymać, żeby nie przeczytać "jeszcze tylko kilku stron" rano i przez to omal nie spóźniłam się do pracy! Dawno mi się to nie zdarzyło. Podobnie jak to, żeby książkę przeczytać w ciągu jednej doby. Ale intrygi uknute w książce "Pan Przypadek i trzynastka" są tak ciekawe i frapujące, że nie pozwalają oderwać się od lektury. Dodatkowym atutem jest język, jakim posługuje się autor- Getner ma niezwykle lekkie i przyjemne pióro. Autor używa zwrotów wręcz potocznych, nie sili się na poważny, oficjalny ton- i bardzo dobrze. Dzięki temu powieść jest lekka, sympatyczna i niezwykle zabawna. Czytając tę powieść miałam wrażenie, że słucham opowieści snutej mi przez dobrego znajomego przy kawie.

Książka podzielona jest na trzy części, z których każda stanowi odrębną zagadkę. Rozdziały łączą się jednak, poprzez kontynuację wątku o prywatnym życiu głównego bohatera oraz jego bliskich. To ciekawe rozwiązanie- każde z opowiadań jest krótkie, ale za to niezwykle wciągające. Zarówno wątek kryminalny jak i obyczajowy są świetnie przemyślane, zbudowane tak, aby dozować Czytelnikowi informacje w sposób, który podsyca tylko ciekawość. Rozwiązanie zagadek zostawia sobie autor zawsze na ostatnie strony, dzięki czemu napięcie czuć do ostatnich zdań, mimo, że Czytelnik może domyśleć się prawdy zwykle nieco szybciej niż zostaje ona ujawniona przez Przypadka. Taki stopień przewidywalności nie jest jednak wadą, wręcz przeciwnie- ja w napięciu doczytywałam opowiadania do końca, by przekonać się, czy mam rację.

Nie mogę nie wspomnieć o bohaterach- każdy z nich ma wyraźnie nakreśloną sylwetkę, więc żadnej postaci nie sposób pomylić z inną. Każda ma jasno określony zbiór cech charakterystycznych, które w niektórych przypadkach są nieco irytujące (Błażej vel Młody Bóg Seksu), choć w większości bohaterowie wzbudzają ogromną sympatię (Jacek, Marzena) lub rozbawienie (podkomisarz Łoś i Pani Łosiowa).

Perypetie domorosłego detektywa polecam wszystkim, którzy szukają w książkach przygód, zagadek, nieszablonowego humoru i bohaterów z krwi i kości. Ja już czekam na kolejną porcję przygód Jacka Przypadka i jego przyjaciół!