NAWIŚĆ... Historia pisana wierszem czarnym recenzja

Książkę otrzymałam z Klubu Recenzenta serwisu nakanapie.pl

Nawiść Autora Nieznanego to książka, w której najważniejszymi bohaterem są: Przyroda, Natura. Historia. Inni bohaterowie są raczej dodatkiem, uzupełnieniem fabuły. Czytając możemy zauważyć, ze autor ma szacunek do natury. W powieści autor zapisuję „imiona” swojego bohatera (zbiorowego) wielką literą – Natura, Przyroda. Przez to, zwraca uwagę na coś, co przeważnie jest tłem.

Gdy czytałam powieść, zastanawiałam się, do jakiej innej mogłabym ją porównać. Pierwszą, o której pomyślałam był Pan Tadeusz, którego nie wspominam najlepiej. Jak dobrze wiemy wszyscy lub prawie wszyscy, jest to książka przepełniona bogatymi opisami przyrody. Dlatego zaskoczyło mnie to, że ta książka wywoływała we mnie emocje i kazała siebie dalej czytać.

Akcja, która jest dodatkiem, jest historią pogańskiego ludu, który zamieszkuje puszczę, las. Mamy ciekawych bohaterów. Sombor, skromny chłopak, pełny litości. Młody Książę, potomek Księcia, następca władcy, ale dopiero po siostrze. Wspomniany przed chwilą Książę to postać bezwzględna, pełna ciemności. Jest też Preterita, tajemnicza kobieta. Mamy wojny, naukę chłopców, pojedynki, ale także legendy, stworzenia mitologiczne, które kojarzymy tylko z bajek. Jeśli myślicie, że o Syrence Warszawskiej znacie już wszystkie historie, to jednoznacznie napiszę, że nie. A TA może być lepsza. Jak dla mnie wygrała.

Nasz Autor czaruje słowem. Wykorzystuje swój atut, którym jest zabawa słowami, zdaniami. Pokazuje niesamowity kunszt literacki. Dla mnie jest to magik, który nie potrzebuje jakiś atrybutów by zrobić sztuczki. Jemu wystarczy słowo, wystarczy trochę liter. Właśnie dla tej sztuki warto przeczytać tę książkę, wielki ukłon dla Autora.