Nawiedzony dom recenzja

"Nawiedzony Dom" John Boyne.

Eliza Caine, dwudziestojednoletnia panna, nauczycielka, mieszkająca w Londynie z ojcem. Jako mało urodziwa kobieta, za cel postawiła sobie pracę nauczycielki, toteż pogodziła się z myślą, iż nigdy nie znajdzie męża. Gdy jej ojciec nagle umiera, a ona pogrążona w żałobie przegląda ogłoszenia w prasie, postanawia zacząć wszystko od początku. Londyn staje się dla niej czymś niesprawiedliwym i przykrym.

Eliza zaczyna pracę gubernantki. Poznaje dwoje podopiecznych, dziewczynkę Isabell i chłopca Eustace. Dzieci są jak na swój wiek bardzo poważne, jednocześnie inne, można rzecz dziwne. Chłopiec przestraszony, pomimo to wielce kochany, od razu znalazł miejsce w sercu Elizy. Natomiast Isabell... miała swój urok, jednak przyodziała maskę.

Pobyt Elizy w posiadłości od samego początku budzi podejrzenia, bowiem nic nie jest tu normalne. Za dużo przypadków i zbiegów okoliczności. Za dużo niewyjaśnionych zdarzeń. Paranormalnych zdarzeń. I mimo, iż może się wydawać, że to zwykłe nawiedzenie, lub wina wyobraźni, prawda jest bardziej złożona, przykra i brutalna. Jedno jest pewne. Dla Elizy jest to walka o życie i walka o dobro dzieci.

Książkę przeczytałam jednym tchem. Wciągająca fabuła, mimo faktu, iż temat dość znany i powszechni. Były elementy zaskoczenia, były i takie, gdzie w prosty sposób można było domyśleć się, co się dzieje. Nie wiało nudą, raczej akcja miała swój stały rytm. Nie oczekiwałam zbyt wiele, ale nie mogę narzekać. Polubiłam bohaterów, mimo, iż niektórzy byli dość irytujący. Byłam autentycznie ciekawa, jak to wszystko się skończy. Sama końcówka była dynamiczna, połykałam wręcz treść. Czy straszna? Dla kogoś, kto nie czyta horrorów, pewnie mogłaby być. Osobiście się nie bałam, choć momentami miałam gęsią skórkę. Za co oczywiście duży plus.

Najbardziej poruszyła mnie historia samej rodziny. Santina, matka Isabbelli i Eustace'a. Jej miłości rodzicielska, która doprowadziła do obłędu. Zamieniła coś pięknego, w przerażające rzeczy, zbrodnie. Zmieniła samą kobietę, gdzie z pięknej i dobrej, stała się potworem. Jej zaciętość, gdzie nawet jej śmierć nie daje ukojenia. Krzywda dzieci, ich trauma, zrujnowane dzieciństwo. Tak. Najbardziej właśnie to mnie poruszyło.

Polecam, jeśli ktoś ma ochotę na wieczorną lekturę, bowiem powieść czyta się bardzo szybko. Nie jest to zwykła, przeciętna książka. Podobała mi się, szczerze to mogę przyznać. Jedna z tych lepszych o tematyce nawiedzonych domów.