Nasza melodia recenzja

Po przeczytaniu poprzednich trzech części cyklu Płomienie Anny Dąbrowskiej byłam bardzo ciekawa, co zastanę w powieści „Nasza melodia”, ostatnim tomie. Gdy skończyłam czytać „Odlecimy stąd” pierwszą książkę z tej serii, uznałam, że była świetna i od razu zabrałam się za kolejną. Następny tom był zdecydowanie lepszy, natomiast trzecia książka mnie rozwaliła emocjonalnie. Dlatego z zapartych tchem zabrałam się za ostatnią część, mając nadzieję na jeszcze większy emocjonalny rollercoaster.

Każdy tom przedstawia historię jednego z członków zespołu „Płomienie” po powrocie do Polski ze Szwecji, gdzie zespół ten był bardzo popularny. W książce „Nasza melodia” autorka przedstawiła losy Daniela, sławnego Danny'ego, najmłodszego członka zespołu oraz Rity, kobiety, która kocha muzykę całym sercem. Główni bohaterowie znali się od dziecka. Ona go kochała od najmłodszych lat, ona jej nie cierpiał. Gdy po latach Danny wrócił do Polski, zaskoczyło go dużo rzeczy. Dowiedział się, że jego rodzice się rozwiedli, a matka z dużego domu przeniosła się do małego mieszkania w podejrzanej okolicy. W życie Daniela wkroczyła też dorosła już Rita, z której matką przyjaźni się mama bohatera.

Na początku lektury tej książki byłam trochę rozczarowana, ponieważ Anna Dąbrowska postawiła wysoko, poprzeczkę pisząc „Czas na ciszę” (poprzedni tom), jednak im dalej się zgłębiałam w „Naszą melodię”, tym bardziej byłam nią oczarowana.

Autorka stworzyła wyrazistych bohaterów, którzy podczas całej historii przeszli niesamowitą przemianę. Ritę bardzo polubiłam. Jest to postać trochę zadziorna. Nigdy nie dało się przewidzieć, co powie i co zrobi.

Z Danielem miałam problem, niby fajna i wesoła postać, ale na początku wydawało mi się, że jest strasznie zapatrzony w siebie; zważał tylko na siebie, nie obchodziły go słowa innych. Zawsze robił to, co chce, a nie co inni. Jednak im więcej stron miałam za sobą, tym bardziej się do niego przekonywałam i go naprawdę polubiłam. Chociaż nie tak bardzo, jak innych członków zespołu.

Autorka w czwartej części pokazała, czym jest moc prawdziwej przyjaźni i miłości. Podobało mi się, iż w tej części znowu mieliśmy okazje spotkać wszystkich chłopaków z zespołu, ponieważ w poprzednich tomach nie występowali wszyscy razem w jednej książce. Pierwsze trzy części można czytać niezależnie od siebie, jednak „Naszą melodię” warto zostawić na koniec, bo oprócz historii Rity i Daniela jest to też książka podsumowująca cały cykl. Na plus byłam zaskoczona wspomnieniem i wyjaśnieniem wątku postaci drugoplanowej urwanego w drugim tomie. Chociaż jak dla mnie, mogłoby być trochę bardziej to rozwinięte.

Podsumowując: książka „Nasza melodia” to lekka książka o zaskakujący zakończeniu. Czy najlepsza z całego cyklu? Ja postawiłabym ją na drugim miejscu, gdyż pierwsze miejsce w moim sercu zajęła historia Kosmy i Oksany, przedstawiona w „Czas na ciszę”.