Gambit królowej recenzja

Książka była znakomita. Czytałam ją z napięciem, z jakim dawno nie czytałam żadnej powieści. A przecież to o szachach, których nie lubię i w zasadzie bez wielkiej akcji, a trzymało w napięciu aż do końca. Patrzę, kto wydał: no tak... Teraz rozumiem: Czarne.
To trochę powieść jak u Dickensa. Biedna sierota, której los jest przeciwny. Lubi szachy i to one są jej ostoją. Jest zamknięta w sobie, wycofana i trochę jak te megagwiazdy topi pustkę w używkach. I jest o szachach. Autor opowiada o kolejnych partiach szachów, a ja czytałam z ciekawością i napięciem, jakbym faktycznie lubiła grać. I to już jest sztuka pisarstwa tego autora, bo książka naprawdę wciąga, chociaż połowa jej jest o szachach.
Ważną zaletą tej powieści jest iście dramatyczna konstrukcja fabularna. Autor jak chyba mało kto obecnie trzyma się antycznego podziału na 5 etapów: zawiązanie węzła dramatycznego, rozwój wypadków, komplikacje, dalsze wydarzenia, szczyt dramatyzmu i rozwiązanie akcji.
Bardzo intrygującą postacią jest główna bohaterka Bety Harmon, dziewczyna bez rodziców, z sierocińca, która żyje na krawędzi. Nie jest dobra, nie jest też zła. Jest trochę ofiarą losu, miotana przez siły potężniejsze od niej, ale dzielnie z tym losem walcząca o siebie, o to, żeby przełamać pustkę. Aż do końca trzymamy za nią kciuki, bo chcemy, żeby jej się poszczęściło.
Bohaterka i książka, tak jak tu piszę i rozkładam na części pierwsze, ma strukturę tragedii greckiej, bohaterkę z Dickensa, atmosferę z amerykańskich powieści z czasów Steinbecka, ma wiele statycznych scen, a jednocześnie jest bardzo na czasie. Czytałam jednym tchem i myślałam, że są uczucia i przeżycia ponadczasowe, takie jak pragnienie domu, bliskości, bezpieczeństwa, miłości, przyjaźni, adoracji, docenienia, szacunku, do tego, żeby rozwijać swój talent i żeby nas szanowano.
To znakomita powieść. Dałam jej 10 gwiazdek, świadoma, że to nie ponadczasowy Dickens, ale książka była rewelacyjna.
Bardzo ją polecam. Nie wiem jak film bo nie oglądałam, ale na pewno świetny.