Ferdydurke recenzja

Ferdydurke jest lekturą szkolna z która przyszło I mi Się zmierzyć. Z początku podeszłam do książki sceptycznie gdyż wiedziałam ze jest ona inna od reszty lektur, innymi słowy jest specyficzna i oryginalna. Autorem jest Witold Gombrowicz, znany i doceniany na całym świecie autor wielu książek i powieści. Tworzył w 20 wieku a książkę Ferdydurke napisał przed druga wojna światowa. Jest to powieść awangardowa, odstającą od epoki w której powstała. Wyróżniająca się stylem, tematyka, językiem. Ferdydurke jest jedna z najwybitniejszych książek należących do kanonu literatury polskiej, znana na całym świecie dzięki niepowtarzalnym treścią W niej zawartym. Przepełniona jest surrealizmem, groteska i satyrą, tworzona w onirtcznym kanonie. Ferdydurke to przede wszystkim dyskusja autora o formowaniu się człowieka. O tym, jak skazany jest on stale nie tylko na wpływy zewnętrzne ale i też na 'samowidzenie się'. Kim jestem, czy jestem sobą i co to oznacza, czy można być 'sobą' – to zasadnicza treść powieści. Bohaterem powieści jest 30 letni Józio, który wraca do czasów młodzieńczych, ponownie do lat edukacji szkolnej. W trakcie pobytu w szkole zostaje poddany procesowi tzw. „upupiania”, czyli infantylizacji młodzieży gimnazjalnej. Uczniowie na sile przekonywani są o własnej niewinności i dziecinnością, wszelkie objawy wulgarności i dorosłości traktowane są przez dorosłych ze śmiechem na twarzy. Józio popada z formy w formę, nie jest w stanie przed nią uciec. Usilnie stara się nie popadać w nią, nie powielać wzorców, jednakże zawsze ostatecznie popada w forMę. W domu o młodziaków poznaje on rodzine z pozoru nowoczesna i wysportowana, kobiety wyzwolone seksualnie, szybko okazuje się ze są to pozory a prawda leży zupełnie gdzie indziej. Na dworze hurleckich, u swojej rodziny popada w formę zaściankowości, prywaty, pozornego przywiązania do tradycji, życia ponad stan. Chce on uciec, usilnie się stara. Człowiek nie jest wolny, zawsze przyjmuje formę, zakłada maskę, nie da się jej pozbyć