Ślepy trop recenzja

To kolejna już, czwarta powieść Horsta o komisarzu Wistingu wydana w Polsce. Jak zwykle przeplatają się w niej przygody komisarza i jego córki Line. Z tym że w tej książce sytuacja jest nieco inna, Line w poprzednich tomach pracowała jako dziennikarka śledcza i brała aktywny udział w śledztwach ojca, teraz jest w zaawansowanej ciąży i ma rodzić na dniach. Siłą rzeczy więc akcja koncentruje się bardziej na życiu i śledztwie Wistinga.

Zaczyna się wszystko od sprawy zaginięcia kierowcy taksówki, a potem dochodzi zazębiający się przypadek niewyjaśnionego morderstwa. W tle mamy zorganizowaną przestępczość z przemytem alkoholu i narkotyków. Jak zwykle napisane to bez większych ambicji, ale sprawnie i wartko, mamy krótkie rozdziały i dynamiczną akcję, czyta się bardzo dobrze.

Książka porusza ciekawy problem, zasygnalizowany już w poprzednich kryminałach Horsta. Oto w sprawie o morderstwo bardzo szybko zostaje złapany sprawca, ale dowody przeciw niemu są wątłe, niemniej policja odtrąbia sukces. Wisting kwestionuje ustalenia śledztwa, twierdzi wręcz, że podejrzany jest niewinny, bo śledczy podążali 'ślepym tropem', to określenie z policyjnego żargonu: „Chodzi o aspekt sprawy, który został pominięty przez śledczych(...). Ślad, za którym mniej lub bardziej świadomie postanowili nie podążać.” Fakt, że szybko złapali podejrzanego sprawił, że „stali się ślepi na inne możliwości. Poza tym było to dla nich bardzo wygodne.”

Ujawniając to wszystko Wisting spotyka się z wrogością policjanta, który prowadził śledztwo i z naciskami zwierzchności, żeby dał sobie spokój i doprowadził do skazania sprawcy. Dla tych ludzi sukces śledztwa i policyjne statystyki ważniejsze są od tego, że niewinny człowiek może zostać skazany. Od razu przypomina się sprawa Tomasza Komendy... Ciekawy to problem moralny, niestety Horst nie rozwija go głębiej, rozwiązuje rzecz całą dosyć łatwo. To chyba jedyny zarzut, jaki mam do książki. Bo rzecz jest dynamicznie napisana, czyta się szybko, jeden z lepszych kryminałów w dorobku Horsta.