Najsmutniejsze dziecko recenzja

Cathy Glass pracuje jako opiekunka zastępcza, dla dzieci z rodzin dotkniętych różnymi problemami. Najsmutniejsze dziecko to kolejna jej książka, opowiadająca o losie dziewczynki, której własna matka oraz bracia nie szczędzili mnóstwa przykrości.

Pewnego dnia do domu Cathy trafia Donna. Niezwykle cicha jedenastolatka o przejmującym i pełnym cierpienia spojrzeniu. Jej bierność oraz obojętność wobec otoczenia, dają Cathy do zrozumienia, że dziecko musiało wiele w swoim życiu już przejść. Kiedy w końcu udaje się jej nawiązać z Donną nić porozumienia, pojawia się kolejny problem. Niekontrolowane wybuchy złości oraz potrzeba rządzenia wszystkimi ludźmi dookoła.

Każdy rozdział powieści odkrywa przed czytelnikiem ogrom wyrachowania i niewiarygodnej wręcz złośliwości, do jakiej zdolna była matka Donny. Zmuszanie jej do prania, sprzątania, krytykowanie wyglądu (w tym koloru skóry), odbieranie prezentów, a nawet przemoc fizyczna, to tak naprawdę tylko drobna część jej pomysłów. Wiecznie upojona alkoholem i odurzona narkotykami nie przywiązywała do wychowania córki najmniejszej uwagi.

Podziwiam ludzi takich jak Cathy Glass, którzy nie tylko całe swoje życie poświęcają opiece nad drugim człowiekiem, ale i tworzą powieści będące przestrogą dla innych. Ta historia, choć może nie jest tak wstrząsająca, jak pozostałe z tej serii, to w równej mierze pokazuje do czego ludzie są zdolni.

W takich sytuacjach nie rozumiem tylko jednego. Skoro ktoś nie kocha swojego dziecka, i jest mu ono w tak jawny sposób obojętne, to dlaczego nie zgadza się na jego oddanie pod opiekę innym ludziom? W każdej książce pojawia się ten sam problem i w każdej o wszystkim musi decydować sąd.

Najsmutniejsze dziecko to przejmująca opowieść o poczuciu własnej wartości i prawie do bycia dzieckiem. Przekazana prostym językiem, bez zbędnego moralizatorstwa wnika w nas głęboko i na długo pozostaje w pamięci. Wszystkim tym, którzy nie są przekonani do tego typu literatury mogę ją tylko dwa razy bardziej polecić. Po prócz sporego bagażu złych doświadczeń, przekazuje ona również wielkie pokłady nadziei i udowadnia, że nawet w największym złu można odnaleźć ogromne pokłady miłości.


Cathy Glass „Najsmutniejsze dziecko”
Ilość stron: 400
Wyd. Hachette
Warszawa 2010
Ocena: 5/6


http://od-deski-do-deski.blogspot.com/