Ostatni dom na zapomnianej ulicy recenzja

"Ostatni dom na zapomnianej ulicy", to ta książka, która jeszcze przed premierą atakowała mnie ze wszystkich możliwych stron. Nie było chyba dnia żebym nie natknęła się gdzieś na jej okładkę. Nie zniechęciło mnie to jednak do sięgnięcia po nią, wręcz przeciwnie, wszystkie pozytywne opinie, na które było mi dane się natknąć, sprawiły, że zasiadłam do lektury z wypiekami na twarzy.

Książka już od pierwszych stron zrobiła na mnie niemałe wrażenie. Od samego początku z opowiadanej historii bije niesamowita, hipnotyzująca energia. Autorce należą się również wielkie brawa za napisanie fenomenalnej narracji z perspektywy kotki Olivii. Na co dzień nie gustuję w tego typu zabiegach w literaturze, jednak tutaj wyszło to rewelacyjnie. Naprawdę byłam skłonna uwierzyć w to, że koty mogą myśleć o życiu i o nas w ten sposób.

Wracając jednak do samej historii, nie chciałabym zdradzać wam zbyt wiele. Książkę będzie czytało się zdecydowanie lepiej nie znając zbyt wiele szczegół z czekającej nas opowieści. Niech wystarczy wam więc, że jest to historia Teda oraz jego kotki, a także Dee, która uporczywie stara się wyjaśnić sprawę zaginięcia przed laty swojej malutkiej siostry. Historia tych postaci zbiega się w jedną na tytułowej zapomnianej ulicy... i na tym poprzestańmy.

Wszystkim tym, którzy uważający, że jest to kolejny thriller, który być może w pewnych momentach ich zaskoczy, ale generalnie będzie podobny do wszystkich innych, które dotąd czytali, mogę śmiało powiedzieć: mylicie się. Jest to zdecydowanie pozycja wyróżniająca się na tle tego gatunku. Dodatkowo porusza ona również bardzo ważną kwestię psychologiczno-społeczną, o której przekonacie się na koniec lektury.

Przed poznaniem "Ostatniego domu na zapomnianej ulicy" na pytanie o mój ulubiony thriller zawsze odpowiadałam wymijająco. Ciężko było mi bowiem znaleźć pozycje, które faktycznie wyróżniałaby się na tle innych. Do jednych miałam większy, do innych mniejszy sentyment, ale nigdy żaden nie zasługiwał na miano mojego ulubionego. Teraz mogę chyba z czystym sumieniem stwierdzić, że właśnie go odkryłam.