RAK. Wszystko do umorzenia recenzja

„RAK. Wszystko do umorzenia” autorstwa Grzegorza Filarowskiego i Nadii Szagdaj to drugi tom wstrząsającej serii, która na długo pozostaje w pamięci. Ta opowieść, oparta na prawdziwych wydarzeniach, ukazuje przerażającą rzeczywistość, w której Ivo Rak, niepozorny i niezwykle przebiegły manipulator, oszukiwał zarówno kobiety, jak i mężczyzn.
Swoim sprytem i chęcią pomocy zjednywał sobie zaufanie innych, by w końcu zrujnować życie tych, którzy mieli pecha stanąć na jego drodze.

Drugi tom odsłania przed czytelnikiem jeszcze więcej szokujących faktów i szczegółów, które sprawiają, że cała historia nabiera nowego, jeszcze mroczniejszego wymiaru. Autorzy mistrzowsko przedstawiają kolejne elementy tej układanki, zmuszając do zadawania pytań o to, jak to możliwe, że wymiar sprawiedliwości przez tyle lat nie potrafił powstrzymać tak bezwzględnego człowieka. Książka jest doskonałym przykładem, jak łatwo można zmanipulować system, a także ludzi wokół siebie.

Czytając tę książkę, trudno nie poczuć głębokiego niepokoju i to nie tylko ze względu na samą postać Raka, ale także na bezsilność instytucji, które miały chronić jego ofiary. Z każdą stroną narasta we mnie pytanie: czy w podobnej sytuacji mogłabym liczyć na sprawiedliwość, czy też prawda zostałaby zamieciona pod dywan ❓️

„RAK. Wszystko do umorzenia” to dla mnie najlepsza książka, jaką przeczytałam w tym roku. Żadna inna pozycja nie wzbudziła we mnie tylu emocji i refleksji. To książka, która nie tylko wciąga od pierwszej strony, ale także pozostawia trwały ślad w umyśle i sercu. Czekam z niecierpliwością na kolejny tom tej przerażająco prawdziwej historii.

Czekam z niecierpliwością na kolejny tom, by dowiedzieć się, jakie dalsze wstrząsające fakty odkryją autorzy. Ta książka to jedno z tych dzieł, które budzi emocje, porusza do głębi i długo nie pozwala o sobie zapomnieć. Trudno mi sobie wyobrazić, jak wytrzymam ten czas, bo najchętniej już teraz zaczęłabym czytać kolejną część. To właśnie takie historie, które nie pozwalają oderwać się od lektury, a po zakończeniu zostawiają mnie z masą pytań i niedosytu.