Przebiegum życiae recenzja

Z całą pewnością jest to najbardziej krytyczna recenzja, jaką przyszło mi napisać na tym portalu. Sama książka, niestety, jest najgorszą, jaką do tej pory przeczytałam. Koszmar. 

Pomysł był ciekawy. Książka pisana typowym dla rodaków przebywających od dłuższego czasu poza granicami kraju "ponglishem". Parodia tego "języka" oraz wyśmianie postaw udających, że po paru latach zapominają języka z początku bardzo mi się podobała. Niestety, tekst pisany w ten sposób zaczyna być niewiarygodnie męczący już po pierwszych kilku stronach. Niektóre fragmenty musiałam czytać kilkukrotnie, ponieważ zmęczenie mózgu zmuszone do ciągłego przyjmowania nienaturalnych przerysowanych wypowiedzi było straszne. Z całą pewnością przy tej książce nie odpoczęłam. I wraz z lekturą rosła moja frustracja i chęć odrzucenia książki w kąt. 

Nie najgorszy pomysł na fabułę. Tak, trzeba przypominać nam, społeczeństwu, jak bardzo chcemy żyć po linii najmniejszego oporu, jak często naszą postawą jest "jak to zrobić, żeby zarobić a się nie narobić". Pod tym względem nie było dramatycznie. Niestety, nie było też autentycznie. Bohaterowie książki byli przerysowani, aż groteskowi. Nie sposób było się z nimi utożsamiać, ale równie trudno o kibicowanie lub ewentualnie złorzeczenie. Byli nijacy w swojej groteskowości. Ot, wykreowane sztuczne twory wyobraźni autora przeplatający ciągle rodziny język ze zniekształconą angielszczyzną. Domyślam się, że celem było ukłucie z tyłu głowy- czy ja aby taki nie jestem?  Czy można tak żyć? Niestety, nie udało się. Książka nie wzbudza żadnych refleksji, bo jest zbyt sztuczna. 

Fabuła płynie leniwie. Zbyt leniwie. Miałam ochotę przewracać po kilka kartek, żeby przyspieszyć bieg wydarzeń. A to o czymś świadczy moim zdaniem.

Chciałabym powiedzieć coś dobrego. Nie umiem. Nie polecam.