Sny pachnące poziomkami recenzja

Ojciec Leny, szanowany leśniczy umiera nagle po chorobie. Szok, niedowierzanie, bunt. Mając 19 lat, tuż przed maturą jej życie się rozpada. Macocha zostawia ją samą, a sama z córką wywozi i sprzedaje z leśniczówki co cenniejsze rzeczy i przenosi się do mieszkania udostępnionego przez Leśnictwo. Jej mama zmarła kilka lat wcześniej. Zostaje sama i musi opuścić leśniczówkę, swój dom. Uświadamia sobie, że jest sierotą i „nie ma już korzeni, do których mogłaby wracać, ani osoby dzielącej z nią radości i smutki. Już nigdy nie będzie szczęśliwa. Bo jakże cieszyć się czymkolwiek, gdy w sercu zagnieździła się bezgraniczna żałość?” Czy Lena poradzi sobie w zaistniałej sytuacji? Czy będzie miała na tyle sił, by podnieść się po śmierci ojca? Czy zauważy, że obok niej są fantastyczni ludzie? Czy będzie szczęśliwa?

Życie pisze dla nas zaskakujące scenariusze. W jednej chwili mamy wszystko co najcenniejsze, by w drugiej tego wszystkiego nie było… Śmierć najbliższej osoby jest największą traumą, jakiej doświadczamy w życiu. Twoja dusza się rozpada a w sercu jest ogromna dziura, pustka i nie wiesz, jak masz dalej żyć. Jak poskładać siebie w jakąś określoną całość. „Tymczasem wyglądało na to, że życie nie znosi pustki i już toczy się dalej, miażdżąc swoimi trybikami uczucia tych, którzy nie potrafią się przystosować”. A ty tkwisz w nicości i zapadasz się w otchłań. „Koniec świata przychodzi do każdego indywidualnie i samemu trzeba dźwigać jego ciężar – odkryła”. To, że człowiek się podniesie w większości nie ulega wątpliwości, ale czy po takiej stracie można się uśmiechać? Czy mamy prawo do własnego szczęścia? Lena dostrzega, że ma wokół siebie ludzi, którym na niej zależy, Kamila, pracownika jej ojca ale i przyjaciela oraz Małgorzatę, starszą Panią mieszkającą w środku lasu. Otoczona opieką, wsparciem i przyjaźnią ze strony Małgorzaty, Lena zaczyna układać swoje życie rozsypane jak puzzle w jeden spójny obraz.

„Sny pachnące poziomkami” to opowieść o śmierci, stracie najbliższego człowieka, próbie poukładania życia po tym wydarzeniu i odnalezienia się w nowej rzeczywistości. Z przesłaniem „bądź dla siebie dobra”, by nigdy nie zapomnieć, że zawsze mamy siebie i choć na początku a być może nawet zawsze będzie trudno, zmarli są zawsze przy nas. Nawiązując duchową więź z nimi odzyskujemy poczucie bezpieczeństwa. Nadzieja, że są przy nas utrzymuje nas przy życiu… i jej ono bardziej znośne. Zmarły żyje tak długo, ile o nim będziemy pamiętać i tę pamięć w sobie pielęgnować.

Wioletta Piasecka z dużą empatią opowiada o skończoności bezcennego życia. Tylko na tle śmierci dostrzeżemy jak jest ono cenne. A jednocześnie wypływająca ze „Snów pachnących poziomkami” nadzieja daje nam siłę, by pokonywać kolejne życiowe trudności. Serdecznie polecam mądrą, życiową, przepełnioną emocjami powieść o zapachu poziomek.

Gratuluję Autorce. Wydawnictwu Skarpa Warszawska dziękuję za egzemplarz do recenzji.