Trucicielka recenzja

Kilka lat temu kupiłam "Trucicielkę" i ze wstydem przyznaję, że dopiero teraz się zabrałam za lekturę. Jestem rozczarowana na całej linii. Jak można stworzyć tak nudną powieść? Czytałam z wielkim trudem, zaś umieszczanie w historii opinii z klasyki kina, muzyki czy książek, jeszcze bardziej utrudniało mi zakończenie powieści. Bo co mnie to obchodzi?

PIĘKNA ZABÓJCZYNI
Rok 1953, pielęgniarka Grace Fox zostaje oskarżona o zabójstwo swojego męża, poważanego wiejskiego lekarza Ernesta. Grace była nieszczęśliwa w małżeństwie, czuła się samotna, a ich jedyne dziecko znajdowało się w szkole z internatem. Nie jest zatem zaskoczeniem, iż piękna pani Fox znalazła pocieszenie w ramionach dużo młodszego kochanka. Czy romans pchnął ją do otrucia męża? Mimo wielu wątpliwości Grace zostaje skazana na śmierć.

DETEKTYW AMATOR
Rok 2010, Chris Lowndes po wielu latach przebywania za granicą wraca do ojczyzny. Kompozytor filmowy wciąż przeżywa traumatyczną śmierć swojej ukochanej żony. Niczego nie świadomy dokonuje kupna posiadłości, w którym zatruto doktora Foxa. Chris jest oczarowany, nie tylko wdziękiem Grace, ale także całą zagadką. Nie wierzy w winę małżonki Ernesta. Z powodu nadmiaru czasu chce rozwiązać zagadkę. 

Nudna, oklepana historia. Główna postać to dureń zadurzony w zmarłej, pustej, lafiryndzie, na którą każdy się ślinił. Nie pojmowałam jego obsesji, nie pojmowałam toku myślenia Robinsona, który tak spaprał robotę. I kiedy myślałam, że chociaż kroniki z procesu zabójczyni i jej dziennik coś wniosą, to okazały się jedynie stratą miejsca w książce.