Współlokatorzy recenzja

Główni bohaterowie – Tiffi i Leon to bardzo sympatyczna para, ujmują za serce, nie sposób ich nie lubić.

Tiffi po trudnym rozstaniu z chłopakiem szuka taniego mieszkania do wynajęcia. Pracuje w niszowym wydawnictwie, które wydaje książki o rękodziele i majsterkowaniu. Nie ma parcia na awans związany z lepszą pozycją i finansami. Lubi swoją pracę, która daje jej satysfakcję i zadowolenie. Niestety nie jest to zbyt dochodowe zajęcie, więc nie stać jej na żadne mieszkanie pojawiające się w ogłoszeniach, ale wpada jej w ręce anons Leona, który pilnie potrzebuje pieniędzy. Pracując jako pielęgniarz w domu opieki bierze lepiej płatne nocne dyżury, więc może swoje mieszkanie dzielić ze współlokatorem, a konkretnie ze współlokatorką, którą zostaje Tiffi. Sypiają oddzielnie, ale w jednym łóżku. Ona śpi w nocy, on w ciągu dnia, gdy Tiffi jest w pracy, odsypia nocne dyżury. Według planu nigdy nie mają się spotkać w zajmowanym wspólnie mieszkaniu, lecz pewnego dnia przypadkowo trafiają na siebie. Niespodziewanie zaczyna się ich przyjaźń, banalnie i prosto, wcale nie od smsów, lecz od krótkich liścików zostawianych na lodówce. Intuicyjnie wyczuwają swoje nastroje i trudne momenty, wspierają się słowami otuchy.

Ujęła mnie za serce ta historia. Bardzo przyjemna opowieść, dobrze się ją czyta, choć jest przewidywalna, to pełna ciepła, ciekawych dialogów i humoru. Porusza też ważne kwestie znęcania psychicznego i manipulacji oraz walki z systemem sądowniczym.

To zabawna, przyjemna lektura, chwytająca za serce, pełna optymizmu i dobrego humoru. Mnie najbardziej ujęła za serce tym, że Tiffi i Leon to bohaterowie, dla których pieniądze i kariera nie są w życiu najważniejsze. Kochają to co robią, czują spełnienie i satysfakcję, ale są też dobrzy dla innych i dzięki temu odnajdują najpiękniejsze uczucie, jakim jest miłość. Forma poznawania się poprzez pisane liściki to świetny, oryginalny i jakże prosty pomysł. Taką formę dodatkowej wzajemnej komunikacji możemy zastosować i my na co dzień. Dlatego właśnie ta książka skradła część mego serca.

Polecam!